Στο λεωφορείο του αεροδρομίου μπορούσες να δεις την εξαίρεση πάνω στην πίστα. Αναρωτήθηκε πώς θα έβλεπε ο κόσμος το λεωφορείο που ήταν ικανό να βρει αυτό που δεν έψαχνε, να περνά από την περιοχή για να μοιραστεί ένα όραμα που αφορά στους επόμενους ανθρώπους. Ένα λεωφορείο γεμάτο έξυπνα παιχνίδια για να υποστηρίξει σε πρακτικό επίπεδο την Έξυπνη Παιδεία και να ξεπεραστούν τα εμπόδια της κλασικής εκπαίδευσης. Όσοι θα ανέβαιναν μέσα του, θα άλλαζε η ζωή τους, κι όταν θα κατέβαιναν θα ήταν διαφορετικοί άνθρωποι επειδή αποτελούσε από μόνο του μια διακλάδωση κι ένα νοητικό σοκ. Το γεγονός ότι λειτουργούσε ήδη στη σκέψη του σαν αυτά που κυκλοφορούσαν μέσα στο αεροδρόμιο ήταν ήδη ένα αδιανόητο που είχε μετατραπεί σε ουτοπία, η οποία είχε εξελιχθεί σε όραμα χάρη στη συνεισφορά των συνομιλητών. Δεν ήταν πια μόνο ένας πόθος αλλά μια ανάγκη που είχε εκδηλωθεί για να βοηθήσει πρακτικά την εξέλιξη της Ανθρωπότητας σε πολλές περιοχές, σχεδόν ταυτόχρονα ουσιαστικά. Η επάνδρωση του ήταν εφικτή και η υποστήριξή του ρεαλιστική. Ήταν λοιπόν θέμα χρόνου η υλοποίησή του. Έτσι συνέχισε την πορεία του σε αυτό το νοητικό ταξίδι προετοιμάζοντας το έδαφος για νέες εξορμήσεις προς τους μικρούς ανθρώπους της Ανθρωπότητας πέρα από τα κλασικά κοινωνικά εμπόδια.