Τώρα έχουν περάσει 100 χρόνια από το τέλος του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου και αυτό μας επιτρέπει να τον εξετάσουμε μέσω της Χρονοστρατηγικής που έχει για χρονική μονάδα τον αιώνα. Καθώς αυτό αντιπροσωπεύει μία γενίκευση της Τοποστρατηγικής που διαφοροποιείται από την Γεωστρατηγική μέσα στο πλαίσιο όπου δίνει έμφαση στις σχέσεις ανάμεσα στα Έθνη και όχι απλά στη γειτνίαση, είναι πιο κατάλληλη στο να κατανοεί το σύστημα των συμμαχιών των Μεγάλων Δυνάμεων της εποχής γιατί αυτό ήταν πιο θεμελιωμένο στην τοπολογία παρά στη γεωμετρία. Όσο αναφορά την χρονική διάσταση της τοπολογίας που διαπερνά τη Χρονοστρατηγική, καθιστά δυνατή μία βαθύτερη ερμηνεία αυτής της διαμάχης που ήταν ένας παγκόσμιος πόλεμος που πάει πέρα από του βαλκανικούς πολέμους ή ακόμα και την εκστρατεία στην Καλλίπολη. Γιατί ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος παρά το επίσημο τέλος του δεν ήταν παρά η στρατηγική προετοιμασία του Δεύτερου. Δεν αντιπροσώπευε καθόλου τον Τελευταίο των Τελευταίων γιατί το βαθύ παρελθόν είχε επηρεάσει κατά πολύ για να μπορέσει να τελειώσει το 1918. Άλλωστε αυτή η χρονολογία πρέπει να θεωρηθεί ως μία αρχή μιας σύγκρουσης επερχόμενης εξαιτίας της ύπαρξης μιας αλλαγής κύκλου που προκάλεσε μία διακλάδωση επιταχύνθηκε δραματικά από την Κρίση του 1929. Το σύστημα των συμμαχιών ήταν σταθερά αγκυροβολεμένο στον Χρόνο και αυτό δεν αντιπροσωπεύει καθόλου έναν συνδυασμό συνθηκών. Αντιθέτως η περίοδος 1914-1918 δεν αποτελεί παρά λεπτή χρονική φέτα ανάμεσα στους εμπλεκόμενους. Όλη Ευρώπη άλλαξε με τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο γιατί υπέστη μια χρονική διακλάδωση αναπόφευκτη σαν να είχαν γίνει όλα για να δημιουργήσει έναν απόλυτο πόλεμο. Το φαινόμενο της ουράς που παρατηρούμε από την οπτική της Χρονοστρατηγικής υπερβαίνει κατά πολύ αυτή την περίοδο. Είναι άλλωστε τόσο μεγάλο το χρονικό διάστημα που επιτρέπει να γίνει η ένωση με την έναρξη του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου. Είναι επίσης δυνατό να προβλεφθεί για το μακρινό μέλλον μία ενοποίηση των Δύο Παγκοσμίων Πολέμων μέσα σε μια ενιαία οντότητα. Η Χρονοστρατηγική μας δείχνει ότι δεν είναι δυνατό να διαχωρίσουμε χρονο-τοπολογικά τις περιόδους 1914-1918 και 1939-1945 γιατί οι ημερομηνίες 1919, 1920, 1923, 1929, 1932, 1936, 1937 το απαγορεύουν. Έτσι η Εκατονταετία του τέλους του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου μας δείχνει πώς έχουν δημιουργηθεί δύο κινήσεις της ίδιας διαμάχης που έχει παγκοσμιοποιήσει πολυτοπικές προσεγγίσεις που είχαμε μέχρι τότε και που δημιούργησαν γενοκτονίες και εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας που εξακολουθεί να περιμένει να έχει τα Δικαιώματά της: Τα Δικαιώματα της Ανθρωπότητας.