Σ’ ένα δωμάτιο μισοφωτισμένο, δύο γυναίκες. Στους τοίχους πίνακες από τη μία πλευρά και πορτραίτα από την άλλη.
– Περίμενε κάτι;
– Και κάτι και κάποιον…
– Είμαι μοντέλο…Εσείς;
– Απλώς γυναίκα.
– Μάλιστα. Γνωρίζετε τον ζωγράφο;
– Δεν ήξερα ότι ζωγραφίζει…
– Και μάλιστα πολύ καλά. Είναι σπουδαίος.
– Αυτό το ξέρω.
– Μα τότε;
– Δεν ήξερα ότι είχε τόσα πινέλα.
– Αυτό είναι το ταλέντο του.
– Ταλέντο… Προικισμένος θέλετε να πείτε…
– Ας το πούμε κι έτσι αν θέλετε.
– Και βέβαια το θέλω αλλιώς…
– Αλλιώς;
– Ποιο νόημα θα είχε η παρουσία μου εδώ.
– Σας είπε πότε θα έρθει;
– Μετά από μια συζήτηση…
– Με ποιον;
– Δεν κάνω ποτέ τέτοιες ερωτήσεις.
– Έχετε δίκιο, είναι αδιάκριτες…
– Όχι, όχι, εννοώ αφού θα τον δω μετά…
– Δηλαδή;
– Είμαι πιο πολύ της εικόνας…
– Κι εγώ του πορτραίτου…
– Εσείς τι ώρα τον περιμένετε;
– Αύριο.
– Μετά τη νύχτα λοιπόν.