– Ξέρω ότι μ’ ακούτε ακόμα κι αν δεν είστε εδώ
γιατί είστε πάντα μαζί μου.
Κι ήθελα να σας πω πόσο μ’ αγγίζει η καλοσύνη.
Παλιά εκεί που ζούσα πίστευα πως δεν υπάρχει.
Βέβαια δεν ήξερα πως πέθαινα από μικρή
σε άγνωστα κατεχόμενα.
Μόνο η εκκλησία του χωριού μου έδινε
μια σπάνια ανακούφιση
ούτε καν ηρεμία
γιατί μετά από λίγο συνειδητοποιούσα
ότι πάλι έπρεπε να κάνω κάτι
για να μη μου πουν ότι δεν κάνω τίποτα…
Και τώρα με σας βλέπω
πόσο διαφορετικός είναι ο κόσμος.
Με την καλοσύνη νιώθω για πρώτη φορά…
ξέρετε αυτό που ονομάζετε
Αγάπη Ανθρωπότητας.
Βέβαια δεν ξέρω αν είναι ακριβώς το ίδιο…
Αλλά τώρα ζω διαφορετικά κάθε στιγμή μαζί σας.
Σαν να είναι δώρο ζωής…
Καταλαβαίνετε τι εννοώ…
Σίγουρα.
Αλλά ήθελα να σας το πω για να ξέρετε…
Ακόμα κι αν ξέρετε.
Διότι τώρα η ανθρωπιά γεμίζει
όλο και περισσότερο την ψυχή μου
και μάλιστα ξεχειλίζει…
Ναι, αυτό ξεχειλίζει πια…