– Δεν ήθελα να κλάψω…
Δεν πειράζει έτσι δεν είναι;
Λοιπόν ξέρετε για την καλοσύνη…
Δεν ξέρω ακόμα γιατί είστε καλός μαζί μου…
Υπάρχει κάποιος λόγος;
Μήπως είναι της Ανθρωπότητας τελικά;
Γιατί κανείς άλλος δεν μου το έχει πει.
Νόμιζα ότι ήμουν σκληρή…
Αλλά απλώς η κοινωνία είχε λερώσει το δέρμα μου…
Κι εσείς τo καθαρίσατε…
Και τώρα βλέπω… όχι τη βρωμιά…
Αλλά την ομορφιά.
Ναι την ομορφιά.
Δεν ήξερα ότι η Ανθρωπότητα είναι τόσο όμορφη.
Δεν είχα καταλάβει την αλήθεια της.
Γιατί δεν μας το λένε;
Είναι τόσο δύσκολο.
Μοιάζω με πεταλούδα που ανακαλύπτει
τον κόσμο λίγο πριν φύγει.
Αλλά ξέρω ότι θα με περιμένετε…
Έτσι δεν είναι;
Ναι, έτσι είναι!
Αφού σας ξέρω πάντα με περιμένετε.
Αλλά τώρα για πρώτη φορά σας λέω
ότι έρχομαι.
Αυτό μόνο.
Τουλάχιστον προς το παρόν…