– Τι να πεις; Αυτό σκέφθηκε…
Τι να πεις όταν ανακαλύπτεις το
βάθος της αλήθειας. Όταν βλέπεις
επιτέλους αυτό που κοίταζες. Κι όταν
νόμιζες τόσα χρόνια ότι ήταν άλλος
ο ρόλος κι άλλος ο άνθρωπος.
Τώρα αρχίζω να βλέπω για πρώτη
φορά… Τα δάκρυα καθάρισαν τα
μάτια μου από την βρώμα της
κοινωνίας και της μιζέριας.
Είμαι ελεύθερη να υποφέρω γι’ αυτό
που θέλω.
Δεν έχω πια ανάγκη να ζω την
υποχρεωτική ευτυχία ενός βάρβαρου
συστήματος.
Κι εγώ που νόμιζα ότι θα έφτιαχνε
ένα απλό φόρεμα…
Ένα φόρεμα για ένα ρόλο.
Ένα ρόλο ενός ανθρώπου
που ζει τόσο δίπλα μου
που ζει και μέσα μου λόγω ανθρωπιάς.
Όταν είδα το σκίτσο δεν φανταζόμουνα
το χρώμα του υφάσματος.
Όταν είδα το ύφασμα δεν φανταζόμουνα
ότι ήταν τόσο ανθρώπινο.
Μετά είδα την επιλογή…
Μετά είδα τα χέρια…
Ενώ δεν ζήτησα τίποτα…
Ενώ δεν έκανα τίποτα…
Ή τουλάχιστον αυτό νόμιζα…
Δεν ξέρω πια αν νόμιζα.
Ούτε γιατί ζω αυτό το θαύμα.
Μήπως ο παράδεισος είναι πιο κοντά…
Μήπως δεν είναι κοντά αλλά
είναι μαζί μας.
Αρκεί να είμαστε σε ετοιμότητα.
Κι όχι αναμονή.
Μήπως αυτή είναι ζωή.
Άλλωστε δεν είναι Κυριακή σήμερα;
Και αύριο;
Ξανά και όχι πάλι.
Διότι είναι επιστροφή χωρίς γυρισμό.
Διότι είμαι της Ανθρωπότητας.