– Έβγαλα μια φωτογραφία στο σαλόνι.
Αυτό μου ζήτησε, χωρίς να καταλάβω
βέβαια. Και είδα πως μας έβλεπε.
Το είδα με το φόρεμα που κρέμασα
πάνω στο φωτιστικό.
Εκεί έπρεπε να μπει το βάρος του
φωτός για να δείξει πώς είναι
όταν είσαι σε ετοιμότητα.
Είδα ταυτόχρονα και το πορτραίτο
που επέλεξα.
Σαν να έβλεπα τις σκέψεις μου,
μπορεί και τις δικές του.
Έβαλα το γκομπάν πάνω στο τραπέζι
με τις εννέα μαύρες πέτρες.
Και το πιο απίστευτο
τουλάχιστον για τους άλλους
είναι ότι έπαιξε
ή μάλλον είχε παίξει.
Το είδα εκεί στο άλλο πάρκο
δίπλα από την Βιβλιοθήκη.
Το πάρκο είχε μπει στο σαλόνι
κι έβλεπα το σαλόνι για πρώτη φορά.
Σαν να ήμουν ο πρώτος άνθρωπος.
Πόσο δίκιο είχε ο Camus.
Τόσα χρόνια ζούσα
σ’ ένα υπόγειο πάρκο
σ’ έναν υπόγειο παράδεισο
και δεν έβλεπα την τύφλα μου.
Και τώρα αυτό το υπόγειο
γέμισε με τόσο φως
που κατάλαβα
ότι είχε ανοίξει την πόρτα.
Κι ότι η ανθρωπιά θα σώσει τον κόσμο
αυτό καταλάβαινα τώρα,
μόνο τώρα.
Νόμιζα ότι ζούσα
κάτω από τα σύννεφα
ενώ ένα ήταν εδώ για μένα
για τη χαρά χωρίς χαμόγελο
κι όταν έβρεχε φως
καθάριζε και την ψυχή μου.
Αυτό είναι στη νέα φωτογραφία.