Πολλοί έμαθαν για την έννοια της γενοκτονίας
με τις βαρβαρότητες του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.
Δηλαδή μετά το 1945.
Και με την ορολογία μετά το 1948.
Είχαν ξεχάσει τα γκουλάγκ
της Σοβιετικής Ένωσης
γιατί ο Lemkin δεν είχε καταφέρει
να τα ενσωματώσει στις περιπτώσεις
που περιέγραφε η λέξη
που είχε κάνει δώρο στην Ανθρωπότητα.
Είχαν ξεχάσει τη Γενοκτονία των Ουκρανών
στην οποία αφανίστηκαν εκατομμύρια αθώοι
μεταξύ 1932 και 1933.
Είχαν ξεχάσει τη Γενοκτονία των Αρμενίων
παρόλο που υπήρξε το αποκορύφωμα το 1915.
Κι είχαν ξεχάσει βέβαια τη Γενοκτονία των Νάμα
που άρχισε το 1904 και τελείωσε το 1908.
Όλοι αυτοί οι λαοί θα είχαν χαθεί
μέσα στη λήθη των κοινωνιών της αδιαφορίας
αν δεν υπήρχαν Χαμαιλέοντες
ικανοί να διασχίσουν εποχές
για να διδάξουν στους επόμενους
αυτά που είχαν υποστεί οι προηγούμενοι.
Διότι και το μαύρο είχε αποχρώσεις
κι όλες ήταν θανατηφόρες για τους αθώους.