Όταν κατέρρευσε η Σοβιετική Ένωση απελευθερώθηκε το Αρχιπέλαγος και δικαιώθηκαν όλα τα θύματα αυτής της κόκκινης βαρβαρότητας χωρίς εξαίρεση. Μετά από δεκαετίες ενός δικτατορικού καθεστώτος, οι Ρώσοι ήταν επιτέλους ελεύθεροι να ζήσουν και να εκφραστούν. Τουλάχιστον αυτό πιστέψαμε με την πρώτη ελεύθερη προεδρία και μετά ήρθε η ύπουλη επιστροφή αυτών που εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρον το σύστημα για να κατακτήσουν κάθε μορφή εξουσίας. Έτσι οι επιζώντες όλων αυτών των βαρβαροτήτων αντί ν’ ακούσουν τη μουσική του Mozart, για να χαρούν επιτέλους τη ζωή, ήρθαν αντιμέτωποι και πάλι με μια βασανιστική νοσταλγία του σοβιετικού παρελθόντος που θέλει να εξοντώσει κάθε ανθρώπινη αντίσταση. Αλλά πώς να γίνει αλλιώς όταν επιλέγεις από μόνος ένα πρόεδρο που προέρχεται από τις μυστικές υπηρεσίες της κόκκινης προπαγάνδας, έναν φανατικό ενάντια της Χριστιανοσύνης, που προσποιήθηκε βέβαια ότι έχει αλλάξει. Όμως μετά από τόσα χρόνια εξουσίας ποιος αθώος μπορεί να πιστέψει κάτι τέτοιο. Έτσι και οι επιζώντες του Γολοντομόρ βλέπουν και πάλι τις ξεχασμένες σκιές του κόκκινου παρελθόντος να έρχονται να παίξουν έναν απαράδεκτο ρόλο εν καιρό ειρήνης για τους αδιάφορους και για όσους ξεχνούν. Οι αποχρώσεις του κόκκινου δεν έχουν εξαφανιστεί ακόμα και το βλέπει και το πνεύμα του Raphael Lemkin.