Οι κόπανοι του πιάνο σε άλλη γλώσσα ήταν σφυριά.
Θα μπορούσε βέβαια αυτή η λεπτομέρεια
να είναι μόνο ανεκδοτική
όμως όταν κοίταξε το πιάνο δεξιά χαμογέλασε.
Σκέφτηκε ότι ένας πρόγονος θα το είχε χαρεί
ακόμα κι αν δεν υπήρχε αυτό το όργανο στην εποχή του.
Άλλωστε αυτές οι εποχές ήταν αυθαίρετες,
το μόνο που είχε σημασία
ήταν οι πράξεις που είχαν νόημα για την Ανθρωπότητα.
Ποιος όμως θα μπορούσε να σκεφτεί αυτή τη συνεκδοχή;
Αφού δεν ήταν πια η άποψη του ενός
αλλά μιας ακολουθίας που έβγαινε
από τον χειμώνα του Vivaldi
για να προετοιμαστεί η άνοιξη του Bach.
Ακούμπησε απαλά ένα λευκό πλήκτρο
σαν το χιόνι
κι ακολούθησε το μαύρο των δέντρων
για ν’ ακουστούν οι χορδές
λίγο πριν τη σιωπή
αφού εκεί ζούσαν οι ήχοι
και τότε φαντάστηκε
το πεδίο μάχης
μετά τη λήξη του αγώνα
με το χαμόγελο στα χείλη της ελευθερίας.