Οι γλώσσες των αποστολών πλήθαιναν
για να ζήσει το όραμα της προστασίας των αθώων
όπου και να βρισκόταν στον κόσμο.
Έτσι η μουσική έγινε και γλώσσα συνεννόησης
για να γίνει κατανοητό το μήνυμα.
Αυτό του θύμισε τις βιβλικές
που ως ακολουθία υποστήριξαν
το Έργο της Ανθρωπότητας
για να διασχίσει τους αιώνες
και ν’ αγγίξει τους νεκρούς και τους αγέννητους
ενώ άλλαζαν συνεχώς οι ζωντανοί την υπόστασή τους.
Οι μαύρες και οι λευκές νότες
δεν έφταναν πια για τα πλήκτρα
αφού έπρεπε να ζήσουν και τα χρώματα
μέσα στο αόρατο μιας άλλης σιωπής
που είχε γεννηθεί
σε άλλες Ηπείρους.
Έτσι η διάδοση ήταν ακόμα πιο απαραίτητη
και το μέλλον ζούσε ήδη μέσα στο παρελθόν
έτοιμο να φυτρώσει μετά το παρόν.
Οι γλώσσες είχαν ενωθεί
για ν’ αντέξουν την επόμενη πολιορκία
αφού ήξεραν ότι μετά
τα πράγματα δεν θα ήταν πια ποτέ τα ίδια.