– Μια φορά κι έναν καιρό…
– Θα μας πείτε παραμύθι;
– Αυτό δεν θέλατε;
– Ναι!
– Ήταν μια βελανιδιά…
– Το δέντρο;
– Σχεδόν…
– Δηλαδή;
– Ναι, ναι, το δέντρο!
– Καλά το λέγαμε.
– Ναι όντως.
– Λοιπόν;
– Είχε έρθει από τον Παράδεισο…
– Είχε πεθάνει;
– Όχι ακριβώς.
– Τότε τι έκανε στον Παράδεισο;
– Περίμενε την επιστροφή της.
– Πού ήθελε να πάει;
– Ήθελε να είναι με τους ανθρώπους.
– Με μας;
– Ναι με εσάς.
– Και τι έγινε;
– Επέστρεψε.
– Δεν της έλειπε ο Παράδεισος;
– Ζούσε μέσα της.
– Και τώρα που βρίσκεται;
– Εδώ στο χωριό.
– Μα τότε την ξέρουμε!
– Μπορεί…
– Σίγουρα, Κυρία, σίγουρα!
– Χαίρομαι.
– Είναι μεγάλη.
– Έχει έρθει εδώ και καιρό.
– Και τι κάνει;
– Μας προσέχει.
– Αλήθεια;
– Πάντα.
– Κυρία, να πάμε να τη δούμε;
– Και το παραμύθι;
– Θα μας το πείτε εκεί.
– Και γιατί θέλετε να τη δείτε.
– Δε θέλουμε να τη δούμε…
– Τι θέλετε τότε;
– Να την αγκαλιάσουμε!
– Να την αγκαλιάσετε;
– Ε ναι, Κυρία.
– Από αγάπη;
– Όχι! Επειδή είναι κομμάτι του Παραδείσου…
– Και σας αγαπά…
– Ναι!