– Κυρία, κυρία, να’τη η βελανιδιά!
– Ναι αυτή είναι.
– Πόσο χαιρόμαστε, Κυρία!
– Κι εγώ…
– Εσείς είστε η βελανιδιά;
– Δεν μιλάει
– Μα γιατί;
– Είναι της σιωπής…
– Ήρθε από τον Παράδεισο και δεν μιλά;
– Μάλλον για αυτό…
– Είναι πανύψηλη…
– Είναι του Χρόνου.
– Αν ανεβαίναμε ο ένας πάνω στον άλλο για να τη φτάσουμε…
– Θα έπρεπε να είστε τουλάχιστον σαράντα…
– Μα είμαστε οι μισοί.
– Μπορείτε να την περικυκλώσετε.
– Ω ναι, Κυρία να την περικυκλώσουμε.
– Πάμε όλοι μαζί.
– Έτσι, Κυρία;
– Και να κρατιέστε από τα χέρια σας…
– Σαν μια τεράστια αγκαλιά!
– Κυρία; Τα καταφέραμε;
– Δεν τη νιώθετε;
– Τη νιώθουμε!
– Ας πούμε το παραμύθι τώρα!
– Ναι, Κυρία, το παραμύθι.
– Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν μια βελανιδιά…
– Μα το λέτε από την αρχή;
– Τι θέλετε;
– Τη συνέχεια!
– Όταν έφτασε στο χωριό…
– Στο δικό μας;
– Ναι ποιο άλλο;
– Έτσι!
– Δεν την είδε κανείς…
– Μα πώς είναι δυνατόν;
– Όλοι κοίταζαν κάτω…
– Κι εμείς κοιτάζαμε κάτω…
– Περίμενε να δει το βλέμμα τους…
– Γιατί;
– Για να τους πει ότι είναι και πάλι εδώ.
– Και την είδαν;
– Είστε οι πρώτοι…
– Και την αγκαλιάζουμε κιόλας.
– Οι μικροί άνθρωποι είναι οι πρώτοι που έμαθαν για το κομμάτι του Παραδείσου.
– Μα εσείς πώς το ξέρετε;
– Μου το είπε σε άλλο χωριό…
– Δεν είναι η πρώτη φορά που επιστρέφει;
– Όχι, στο χωριό μου ήταν σταυρός.