– Γιατί δεν μιλάς;
– Δεν μ’ ακούν…
– Ποιοι;
– Αυτοί που λένε ότι πιστεύουν…
– Οι πιστοί;
– Οι άλλοι.
– Και μένα γιατί μου απαντάς;
– Επειδή είσαι πιστή.
– Μα δεν είμαι μικρή;
– Θα μεγαλώσεις…
– Και τι θα κάνω;
– Θα μιλάς κι εσύ στους μικρούς ανθρώπους…
– Θα είναι η δουλειά μου;
– Όχι η ζωή σου.
– Μα δεν ξέρω τίποτα. Τι θα μου μάθεις;
– Ότι ο Παράδεισος είναι πιο κοντά από ό,τι πιστεύουν.
– Πόσο κοντά;
– Δίπλα.
– Πόσο δίπλα;
– Σαν εμένα.
– Μα εσένα μπορώ να σ’ αγγίξω.
– Αυτό λέω.
– Δηλαδή;
– Τα κομμάτια του Παραδείσου είναι ορατά μόνο στους πιστούς.
– Και πώς ξέρεις ότι είμαι πιστή;
– Επειδή με βλέπεις…
– Και οι άλλοι στο χωριό.
– Με κοιτούν αλλά δεν με βλέπουν.
– Κοιτούν το δέντρο ενώ δεν βλέπουν το Κομμάτι του Παραδείσου.
– Συνεννοούμαστε.
– Τι θα μου μάθεις;
– Ότι ο Σταυρός είναι αγάπη…
– Γιατί;
– Επειδή είναι θυσία για τους άλλους χωρίς καν…
– Να το ζητήσουν…
– Είναι αγάπη Ανθρωπότητας…
– Είσαι το ξύλο της μνήμης.
– Είμαι αυτός που κράτησε το νεκρό Φως.
– Πώς άντεξες;
– Με τον δεσμό…
– Και τα καρφιά;
– Δεν πονούν όταν τον νιώθεις μέσα σου.
– Μα ήταν πάνω σου.
– Και τώρα πάνω μου είναι.
– Κι εγώ δίπλα σου.
– Για να ζήσεις την επιστροφή.
– Θα το μάθω στους μικρούς ανθρώπους.
– Το ξέρω.
– Κι αν κλαίω…
– Θα έχεις καθαρό βλέμμα.