Μια φορά κι έναν καιρό, στην περίοδο των Χριστουγέννων,
μια μικρή κοίταζε τη βιβλιοθήκη ενός Ιππότη.
Είχε μέρες να τον δει και κάθε φορά που της έλειπε,
εξέταζε με προσοχή τα πολύτιμα βιβλία του.
Ακόμα κι αν δεν ήξερε να τα διαβάζει όλα
επειδή μερικά είχαν παράξενα γράμματα
και άλλα σε άλλες γλώσσες,
πάντα τα έπιανε προσεχτικά
αφού είχε μυρίσει το δερμάτινο εξώφυλλό τους
σαν να ήταν ζωντανά.
Άλλωστε ήταν η ζωντανή μνήμη του Ιππότη.
Κι όταν τα άνοιγε θαύμαζε τα μελάνια τους
που ήταν αιωνόβια και περνούσε τα δάκτυλά της
πάνω στις μινιατούρες γιατί έτσι ένιωθε το ανάγλυφο τους.
Της είχε μάθει να το κάνει με τα φύλλα του δάσους
για να ζήσει μαζί τους τα γραπτά της φύσης.
Αλλά τώρα θαύμαζε τα χρώματα της ιστορίας
κι αναρωτιόταν τι θα της έλεγε ο ιππότης
για αυτό το παράξενο βιβλίο.
Ξεφύλλισε μερικές σελίδες περιμένοντας τον ερχομό του
και στάθηκε σε μια που της προκάλεσε μεγάλη εντύπωση.
Προσπάθησε να δει τις λεπτομέρειες
αλλά παρέμειναν ακατανόητες.
Έτσι αποκοιμήθηκε δίπλα στον μικρό της θησαυρό.