Δεν ήταν η πρώτη φορά που έβλεπε
αυτήν την παράξενη ξυλογραφία.
Κάθε φορά όμως του προκαλούσε πολλά συναισθήματα.
Πρώτα θυμόταν την πρώτη πολιορκία του 1529.
Μετά χαιρόταν για τη νίκη ενάντια στη βαρβαρότητα.
Κι ύστερα σκεφτόταν την επόμενη του 1683.
Ήθελε να της μιλήσει και για αυτές
αλλά ήταν ακόμα τόσο μικρή που δεν ήξερε
από πού ν’ αρχίσει για να μην την πληγώσει.
Άλλωστε δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή
λόγω των ημερών…
Αλλά όταν μπήκε στη βιβλιοθήκη τον περίμενε
μία μικρή έκπληξη μ’ ένα βιβλίο στο χέρι
που είχε καταφέρει να μην πέσει
παρόλο που ήταν οριακό.
Άνοιξε τα μάτια της αλλά δεν είπε τίποτα.
Απλώς χαμογέλασε βλέποντάς τον.
– Κάνει κρύο…
– Έλα στην αγκαλιά μου μέχρι ν’ ανάψω το τζάκι.
Δεν ήθελε τίποτα άλλο. Πήδηξε πάνω του αλλά
δεν άφησε το βιβλίο να πέσει.
Ήξερε ότι θα τον πλήγωνε…
– Τι διάβαζες;
– Δεν ξέρω αλλά θα ήθελα να είναι το δώρο μου.
Χαμογέλασε γιατί της είχε φέρει κάτι άλλο…
– Τότε θα έχεις δύο.