Η απογείωση του αεροσκάφους έγινε με ομαλό τρόπο κι άφησαν πίσω τους
την άλλη καθημερινότητα που δεν είχε νόημα για τη συνέχεια.
Εντός της πτήσης όλα ήταν διαφορετικά κι όχι μόνο η ατμόσφαιρα.
Από το παράθυρο ο ορίζοντας είχε απομακρυνθεί
κι έβλεπε τώρα ακόμα πιο μακριά σαν τον βασιλικό αετό.
Το χιόνι είχε ήδη αφήσει τα ίχνη του πάνω στα όρη
αλλά και κοντά στις λίμνες.
Η φύση ήταν και πάλι θέαμα χωρίς όρια
σ’ ένα φυσικό θέατρο όπου όλα ήταν αληθινά δίχως εξαίρεση.
Εκείνη τη στιγμή εμφανίστηκε και η μεγάλη λίμνη της Ελβετίας
μετά τη Γαλλία και πριν τη Γερμανία.
Πόσα είχε ζήσει αυτό το μέρος
ενώ όλοι το θεωρούσαν μόνο ήρεμο και ήσυχο
λόγω μιας θεαματικής ουδετερότητας
η οποία όμως δεν είχε ίχνος απραξίας.
Και η φρουρά ήταν περίφημη σε όλο τον κόσμο γι’ αυτόν τον λόγο.
Όσοι έβλεπαν τα πράγματα μ’ ένα τρόπο κυκλικό
δεν μπορούσαν ν’ ανακαλύψουν καμιά εξέλιξη.
Κι ήταν λογικό αφού η πολυκυκλικότητα ήταν απαραίτητη.
Έτσι ακόμα και όσοι παρίσταναν τους μαχητές
παρέμεναν μετέωροι όταν εμφανιζόταν η πραγματικότητα
που δεν ήταν πια ένας χάρτης.
Όσοι δεν μπορούσαν να φανταστούν την ιστορία πάνω στη γεωγραφία
περιέγραφαν τα όρια τους με τη γεωστρατηγική
και θεωρούσαν ότι έκαναν και κάτι με τη γεωοικονομία και τη γεωπολιτική.
Η αλήθεια ήταν ότι η Χρονοστρατηγική τους ήταν αδιανόητη
άρα πώς ν’ ακούσουν για την χρονοπολιτική;
Έβλεπαν τις πόλεις σαν συμπυκνωμένη έρημο.
Κι ένιωθαν μόνοι μέσα στο πλήθος.
Διότι η ιστορία δεν ακουμπούσε τις κοινωνίες
αφού άγγιζε αποκλειστικά την Ανθρωπότητα.
Αυτοί που μιλούσαν συνεχώς για τον καιρό
δεν ήταν ικανοί να δουν τον Χρόνο
ενώ αυτός ήταν μαζί τους.
Μόνο οι Χαμαιλέοντες, οι πράκτορες της Ανθρωπότητας, ήταν μαζί του.