Στα μοναστήρια υπήρχαν τουλάχιστον δύο κατηγορίες ανθρώπων.
Αυτοί που κοίταζαν το ιερό κι αυτοί που έβλεπαν τον τρούλο.
Οι πρώτοι είχαν πάει στα μοναστήρια για ν’ απομονωθούν από τις κοινωνίες,
οι δεύτεροι για να υπηρετήσουν την Ανθρωπότητα με τον δικό τους τρόπο.
Γι’ αυτό το λόγο σεβόταν και τους δύο.
Επειδή οι πρώτοι ήταν αθώοι και οι δεύτεροι ήταν οι Δίκαιοι.
Προστάτευε τους πρώτους και πάλευε με τους δεύτερους
ενάντια στη βαρβαρότητα της λήθης.
Από ψηλά δεν φαινόταν κανένα μοναστήρι
αλλά τα είχε συνεχώς στη σκέψη του
και ειδικά αυτά που είχαν πολιορκητικά χαρακτηριστικά.
Διότι ήξερε ότι σε περίπτωση ανάγκης
όχι μόνο θα προστάτευαν τον εαυτό τους
αλλά θα προστάτευαν και τους άλλους
που δεν θα ήξεραν πού να πάνε.
Πρόσεχε τα βιβλία κι αξιοποιούσε τις εγκυκλοπαίδειες
για να γράψει στα τετράδια της πολυκυκλικότητας.
Βέβαια όταν πέρασαν πάνω από τα σύννεφα
δεν φαινόταν καμιά διαφορά
αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπήρχε κάτω από το λευκό πέπλο.
Αν η πίστη ήταν μόνο θρησκεία
τότε ήταν ανούσια για την Ανθρωπότητα.
Μόνο όταν ήταν ικανή να παράγει ένα έργο για τους άλλους είχε νόημα
αλλά τότε αυτό ήταν θεμελιακό
με αυτήν την έννοια έμοιαζε με τα καθαρά μαθηματικά.
Εντός μοναστηριών υπήρχε μια τεχνητή σιγουριά
για τους πρώτους ενώ οι ίδιοι ήταν ανοιχτοί σαν εκκλησίες.
Για τους δεύτερους έπρεπε να λειτουργήσουν
ως μοναστήρια εκτός της εκκλησίας
για να μπορούν ν’ αγγίξουν όσους ήταν
εκτός κύκλου.
Άλλωστε ο κύκλος άνηκε και στους έσω και στους έξω.
Άγγιζε και το παρελθόν και το μέλλον
σαν τη γέφυρα που προσπερνούσε το κενό για να ενώσει τις όχθες.