Όσο και να ήθελαν να το κρύψουν σε αυτούς που δεν πρόσεχαν τις λεπτομέρειες,
η κόκκινη βαρβρότητα συνέχιζε να είναι υπαρκτή
κι όχι μόνο σε ένα σημείο του κόσμου
αφού λειτουργούσε κι ενισχυτικά ακόμα και ως καθυστερημένο μοντέλο.
Επιπλέον ποια θα ήταν η συμπεριφορά της Βόρειας Κορέας
δίχως τη βάρβαρη ενίσχυση της Κίνας;
Ποιος θα πίστευε ακόμα σ’ αυτή την παράνοια
στην Ευρώπη και στη Νότια Αμερική,
αν είχε καταδικαστεί επίσημα από τα Ηνωμένα Έθνη.
Αλλιώς ποιος θα τολμούσε να θαυμάζει ακόμα
όλες αυτές τις μορφές του σφυροδρέπανου;
Το πρόβλημα ήταν ότι οι περισσότεροι παρέμεναν σιωπηλοί
λόγω της ελευθερίας της έκφρασης.
Δεχόταν ακόμα και τις αμφισβητήσεις της έννοιας της γενοκτονίας.
Λες και ήταν δυνατόν να μην υπάρχει πια
κάτι που πλήγωσε τόσο βαθιά την Ανθρωπότητα.
Και η πρόσβαση σε πυρηνικό οπλοστάσιο
είχε βέβαια χειροτερέψει τα πράγματα
αφού η διαχείριση της πραγματικότητας ήταν ακόμα πιο δύσκολη
και χρειαζόταν περισσότερο στρατηγική σκέψη
για να λυθούν τα προβλήματα σε αυτό το επίπεδο.
Όσοι πίστευαν ότι αυτά τα δεδομένα ήταν απομακρυσμένα
από τις χώρες τους λόγω απόστασης
έκαναν ένα τρομερό λάθος.
Διότι αυτή η ιδεολογία δεν ακολουθούσε
τις πορείες της γεωγραφίας.
Ήθελε να σβήνει την ιστορία
όπου κι αν είχε κρατηθεί λόγω αποτελεσματικής αντίστασης.
Η κόκκινη βαρβαρότητα ήθελε να είχε ξεπεράσει τη μαύρη
διότι θεωρούσε ότι η ιστορία έπρεπε να είναι νεκρή.
Κι αν δεν είχε πεθάνει με τα ριζοσπαστικά κινήματα
έπρεπε να εκτελεστεί με κάθε τρόπο.
Έτσι η αντεπίθεση κατά αυτής της προσέγγισης
είχε ενσωματωθεί μέσα στους στόχους των Χαμαιλεόντων.