Η Μέση Ανατολή ήταν ένα διαχρονικό πεδίο μάχης
και ουσιαστικά τίποτα δεν είχε αλλάξει εκεί σε αυτό το πλαίσιο
ακόμα κι αν είχαν αλλάξει τα πάντα στην περιοχή.
Λόγω Αγίων Τόπων, η βαρβαρότητα είχε πλησιάσει από νωρίς
αυτόν τον αμφισβητούμενο χώρο
για να επιβάλλει τη δική της προσέγγιση ακόμα και εκεί.
Πολλοί θεωρούσαν ότι όλα εξηγούνταν με οικονομικές παραμέτρους
που αφορούσαν συστηματικά τους υδρογονάνθρακες
όμως το λάθος τους ήταν και απλοϊκό και διπλό.
Η έρευνα και η εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων
δεν υπήρχε από πάντα εκεί.
Οι υδρογονάνθρακες δεν βρίσκονταν μόνο εκεί.
Είχαν ξεχάσει τις διαμάχες, τις μάχες και τους πολέμους
που είχαν γίνει σε αυτή την περιοχή.
Δεν ήξεραν πια πόσες ήταν οι Σταυροφορίες
και πόσο είχαν αλλάξει τα δεδομένα.
Δεν υπολόγιζαν το θρησκευτικό υπόβαθρο
ενώ ήταν πανταχού παρόν.
Διότι κι εκεί υπήρχε συμπυκνωμένη έρημος.
Και το θρησκευτικό πλαίσιο ήταν γεμάτο πλεκτάνες
που έδιναν την εντύπωση ότι ήταν μη επιλύσιμες.
Υπήρχαν όμως θεμελιακές διαφορές.
Ειδικά όταν εμφανίστηκε ακόμα και θρησκεία βαρβαρότητας
που ήθελε να αφανίσει τις άλλες
διότι ήταν δομημένη με αυτόν τον τρόπο.
Δεν αποτελούσε μια αλλαγή,
ούτε βέβαια παραλλαγή
και σε καμιά περίπτωση εξέλιξη.
Διότι ο στόχος της ήταν να υπάρχει
με αποκλειστικό τρόπο στην περιοχή.
Δεν είχε μέσα της κανένα σεβασμό
και ειδικά της διαφορετικότητας.
Η πράσινη βαρβαρότητα δεν έδινε πολλαπλές επιλογές.
Η μόνη που υπήρχε ήταν
σκλάβος ή νεκρός.
Γι’ αυτό ήταν θεμελιακά ενάντια στην Ανθρωπότητα.
Και γι’ αυτό πάλευαν εναντίον της οι Χαμαιλέοντες.