Μέσα στις ώρες αναμονής φαινόταν η απραξία των περισσοτέρων.
Είχαν την εντύπωση ότι αν δεν έκαναν τίποτα
δεν θα έφταιγαν για τίποτα.
Είχαν παραλείψει να ασχοληθούν με τις μη αναστρέψιμες κινήσεις.
Και δεν έβλεπαν τις επιπτώσεις μιας πράξης που δεν διορθώνεται
κι αντί να βρίσκονται σε ετοιμότητα
περίμεναν με υπομονή τα αποτελέσματα των εξωτερικών κινήσεων
ακόμα κι αν αυτές προερχόταν από το εσωτερικό.
Έκαναν το λάθος της παθητικής ουδετερότητας.
Ενώ αυτή πάντα περίμενε να γίνει πρώτα η αλλαγή
για να εκφραστεί στη συνέχεια.
Όμως στο στρατηγικό επίπεδο,
αυτό δεν έχει πια καμία σημασία.
Αν μια βαρβαρότητα κατάφερνε ν’ αφήσει το στίγμα της
ακόμα κι αν είχε ηττηθεί στη συνέχεια
είχε πετύχει τον στόχο της.
Ήξερε ότι αυτό έπρεπε να εξηγηθεί ακόμα και σε ανθρώπους
που είχαν μια θετική άποψη αλλά δεν έκαναν
καμία κίνηση ανατροπής των δεδομένων.
Όλοι είχαν συνηθίσει να εξετάζουν προβλήματα που διορθώνονται.
Ακόμα και για την γενοκτονία
μιλούσαν στη συνέχεια
για διαδικασία διόρθωσης
ενώ ήταν επιστροφής επί της ουσίας
και κατά συνέπεια όχι επανάληψης.
Δεν υπήρχε επαναληπτική στα εγκλήματα
ειρήνης, πολέμου και κατά της Ανθρωπότητας.
Έπρεπε λοιπόν η μάχη να δοθεί έως το τέλος
χωρίς να υπάρχουν δυνατότητες ενοχών.
Οι προσπάθειες δεν μετρούσαν, μόνο τα αποτελέσματα είχαν νόημα.
Ήταν το πρέπον να ενημερώσει όλους όσους πάλευαν
για να ενισχύσουν τον αγώνα τους ακάθεκτα.
Διότι μπορεί οι πολεμιστές να παρέμεναν ζωντανοί
ακόμα και μετά αλλά αυτό δεν ίσχυε για τους αθώους.
Είχε τελειώσει η εποχή της αναμονής.
Και η ετοιμότητα ήταν πια απαραίτητη για το μέλλον.