Οι φανατικοί της λήθης δεν μπορούσαν να εξελιχθούν
και κατά συνέπεια δεν άλλαζαν.
Δεν υπήρχε λόγος ν’ ασχοληθεί με αυτούς.
Έπρεπε λοιπόν να εξετάσει τις περιπτώσεις
των ατόμων που είχαν παραπληροφορηθεί από φανατικούς
και δεν είχαν βρει επιχειρήματα
για ν’ αντισταθούν αποτελεσματικά.
Αυτοί ήταν θύματα της βαρβαρότητας αρχικά
αλλά μετά λειτουργούσαν ως εργαλεία της
διότι έλεγαν αυτά που είχαν ακούσει
και μάλιστα μ’ έναν τρομοκρατημένο τρόπο.
Έπρεπε να μετατρέψουν αυτά τα όργανα σε εργαλεία απελευθέρωσης
από τη στιγμή που θα έβλεπαν την αλήθεια.
Αυτά τα θύματα είχαν μέσα τους ανθρωπιά
αλλά αυτή ήταν καταπατημένη από το σύστημα
κι έπρεπε να αφοπλιστεί η επιρροή του.
Γι’ αυτόν τον λόγο η μελέτη και στη συνέχεια η ενημέρωση
ήταν απαραίτητες όχι για να μεταπεισθούν
αλλά για να ξεφύγουν από το απαράδεκτο δόγμα
που τους είχε επιβληθεί.
Είχαν πιστέψει σε άλλα δεδομένα, πολύ πιο αθώα,
νόμιζαν ότι θα υπήρχε μια αλλαγή.
Μόνο εκ των υστέρων κατάλαβαν τι έγινε.
Αλλά μετά θεώρησαν ότι ήταν πια αργά
κι ότι δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα πια.
Έτσι στο τέλος συμβιβάστηκαν με το προτεινόμενο δόγμα.
Δεν είχαν συνειδητοποιήσει ότι μια υπογραφή
δεν αποτελούσε σε καμία περίπτωση κύρωση.
Και κατά συνέπεια η άμυνα ήταν αναγκαία
για να περάσουν στο στάδιο της άμυνας
μέσω της αντεπίθεσης.
Ο χρόνος του αγώνα είχε δείξει
ότι όλα ήταν εφικτά
επαρκούσε η πίστη
και αυτή συμβάδιζε με την αγάπη της Ανθρωπότητας.