Οι φανατικοί δεν σταματούσαν ποτέ την καταπάτηση των αθώων
κι έπρεπε να καταπολεμηθούν με αποφασιστικότητα,
αποτελεσματικότητα και βέβαια στρατηγική.
Λειτουργούσαν πάντα στο πλαίσιο της τακτικής.
Το πλαίσιο του κόμματος δεν τους επέτρεπε
τίποτα παραπάνω.
Ήταν όλοι πιόνια σε μια σκακιέρα όπου δεν υπήρχαν
ούτε κομμάτια, ούτε βασιλιάδες
ενώ είχαν την εντύπωση ότι έπαιζαν σκάκι.
Δεν ήξεραν ότι το σκάκι δεν είχε νόημα δίχως βασιλιά
που αποτελούσε την μονάδα Χρόνου
μέσω των κινήσεων του
και το σημείο αναφοράς λόγω του σταυρού του.
Όλα αυτά τα πιόνια είχαν χάσει την αίσθηση
της πραγματικότητας
διότι δεν ακολουθούσαν τα βήματα της Ιστορίας
αφού την είχαν σβήσει από το δόγμα τους.
Αποτελούσαν μια μειοψηφία εντός του κόμματος
αλλά ο ο φανατισμός τους τούς επέτρεπε
να ξεπερνούν τα εμπόδια των άλλων με μεγάλη ευκολία.
Δεν υπήρχε διάλογος, νικούσε πάντα
αυτός που φώναζε πιο δυνατά.
Ήταν μια από τις τεχνικές της κόκκινης βαρβαρότητας.
Η αντιμετώπιση έπρεπε να γίνει με πλάγια σκέψη
ενώ η καταπολέμηση μετωπική
για να μην μπορούν άλλο
να δρουν πάνω στους αθώους.
Είχαν εκμεταλλευτεί τις προσδοκίες
και τώρα θα έπεφταν στην ίδια τους την παγίδα.
Διότι και η προπαγάνδα είχε τα όριά της
και δεν μπορούσε να τα βγάλει πέρα με τις γνώσεις.
Έτσι άρχισε η αντεπίθεση.
Τώρα όμως είχαν φτάσει στο στάδιο της καταπολέμησης.
Γι’ αυτό χρειαζόταν μια αναδίπλωση των δυνάμεων
έτσι ώστε να στοχεύσουν τον σκληρό πυρήνα
που είχε όλα τα χαρακτηριστικά της κόκκινης βαρβαρότητας.