Όλοι όσοι συζητούσαν μόνο και μόνο για διαπραγματεύσεις
ξεχνούσαν πάντα να λένε
ότι δεν παίρνεται πίσω η ιστορία.
Έτσι όσοι ήθελαν να παρουσιάσουν την ιστορία σαν μία ανθρώπινη γεωγραφία
αξιοποιούσαν ένα τρομερό λάθος που έκανε ο καθένας
αν δεν πρόσεχε τις θεμελιακές διαφορές.
Στη γεωγραφία ακόμα και την πολιτική
τα σύνορα και τα εδάφη άλλαζαν συνεχώς
ανάλογα με τις μάχες, τους πολέμους και τις εποχές.
Έτσι όλοι είχαν συνηθίσει να μιλούν για πάρε δώσε
και θεωρούσαν επί του πρακτέου ότι όλα διορθώνονταν
αν είχε γίνει κάποιο λάθος.
Όμως η κόκκινη βαρβαρότητα δεν τα έβαζε με τα σύνορα
διότι τα έβλεπε μ’ έναν ενιαίο τρόπο
που βέβαια δεν είχε καμία σχέση με την έννοια του Έθνους.
Τώρα όμως η βαρβαρότητα τα έβαζε
με την ίδια την Ιστορία.
Και προσπαθούσε να την πληγώσει με δύο τρόπους.
Ήθελε να σβήσει ένα κομμάτι της
και γι’ αυτό ήθελε να το αρπάξει για να το βάλει
σε μία περιγραφή έτσι ώστε αυτή
να αποκτήσει μία μορφή αξιοπιστίας.
Από την κόκκινη βαρβαρότητα ήταν αναμενόμενο,
αλλά σπάνιοι ήταν αυτοί που γνώριζαν
πόσο καταστροφικές είναι αυτές οι τεχνικές.
Όσοι δεν ήξεραν από γενοκτονίες
δεν κατανοούσαν το μέγεθος του κινδύνου.
Και συμμετείχαν σε αυτή τη διαδικασία
σαν τους αθώους που ανέβαιναν στα τρένα
χωρίς ποτέ να αντιστέκονται
ενώ ήταν πάντα πολλοί περισσότεροι από τους γενοκτόνους.
Υπήρχαν λοιπόν άνθρωποι
που χωρίς να το συνειδητοποιήσουν
ενίσχυαν τους φανατικούς της λήθης
επειδή θεωρούσαν ότι έπρεπε να συμβιβαστούν.
Όμως η παράδοση της ιστορίας σε άλλους δεν ήταν συμβιβασμός
αλλά έγκλημα κατά της μνήμης χωρίς δυνατή διόρθωση.