(Ασπρόμαυρο)

(Σ’ένα μικρό δωμάτιο γεμάτο, ο Χρήστος γράφει όλη τη νύχτα με μια λευκή πένα.) (Medium Long shot)

(Μία μία βλέπουμε τις λεπτομέρειες του γραφείου του, μια εικόνα της γλυκοφιλούσας, λεξικά, το βιβλίο του Νίτσε, του Ουγκώ,…) (Extreme close up)

(Από το παράθυρο βλέπουμε τη θάλασα, ασπρόμαυρη σαν μια παλιά φωτογραφία.) (Point of view)

(Ένας μοναδικός αλμπατρός διασχίζει τον ουρανό που παίρνει σιγά σιγά το χρώμα του.)

(Περιστέρια σε μια πλατεία) (Close up) -> (Full shot)

(Σ’όλη τη διάρκεια της σκηνής, ο Αντρέας κι η Εύα διασχίζουν την πλατεία και πάνε στην παλιά πόλη)

Εύα : (Κοιτάζοντας τον ουρανό) Ξέρεις τι λείπει εδώ ;
Αντρέας : (Κοιτάζοντας τα περιστέρια) Λείπει κάτι ;
Εύα : Ένας αλμπατρός !
Αντρέας : (Ξαφνιασμένος) Τί πράγμα ; (Medium shot)
Εύα : Εκείνο το λευκό άνοιγμα μες στον ουρανό…
Αντρέας : Δεν υπάρχει θέση για ουρανό πάνω στη γη…
Εύα : Δεν είναι κρίμα που είναι έτσι τα πράγματα ;
Αντρέας : Μα γιατί ;
Εύα : Δεν θα ήθελες να’χεις φτερά ;
Αντρέας : Τι να τα κάνεις τα φτερά ; (Χρόνος) Ζούμε ο ένας πάνω στον άλλο…
Εύα : Κι όμως υπάρχουν άνθρωποι με φτερά…
Αντρέας : Αν δεν τα κρύψουν θα τους τα κόψουν ! (Χρόνος) Είναι απαγορευμένα τα φτερά !
Εύα : Γι’αυτό ο ουρανός μας είναι τόσο άδειος…
Αντρέας : Δεν μας αρέσουν οι πληγές. (Χρόνος) Τα φτερά είναι λευκές πληγές πάνω στο γαλάζιο.
Εύα : Έτσι δεν είναι και τα σύννεφα ;
Αντρέας : Ποιος αγαπά όμως τις συννεφιασμένες Κυριακές ;
Εύα : Αυτή είναι η διαφορά…
Αντρέας : Ποια διαφορά ;
Εύα : Ο Χρήστος τις αγαπούσε !
Αντρέας : (Χαμογελώντας) Εύα…
Εύα : Ξέρω, ξέρω… (Χρόνος) Δεν είναι καλό παράδειγμα ! (Χρόνος) Υπάρχει όμως.
Αντρέας : Σωστά ! (Σιωπή) Πώς να περπατήσεις όταν έχεις μόνο φτερά ;
Εύα : Πώς να πετάξεις με σπασμένα φτερά ;
Αντρέας : Πώς να ζήσεις δίχως ουρανό ;
Εύα : Κουτσά-στραβά. (Σιωπή) Όσοι δεν μπορούν να πετάξουν, σακατεύουν τους άλλους…
Αντρέας : Τί θες, αγάπη μου ; (Χρόνος) Θέλεις ν’αλλάξεις την κοινωνία ;
Εύα : Όχι…
Αντρέας : Τότε ;
Εύα : Θέλω μόνο να τους αφήσει να πετάξουν…
Αντρέας : Κι αν δεν θέλουν πια ; Κι αν αγάπησαν τη γη ;
Εύα : Δεν ξέχασαν όμως τον ουρανό… (Χρόνος) Εμείς τον ξεχάσαμε… (Χρόνος) Πόσες φορές κοίταξες τον ουρανό στη ζωή σου ;
Αντρέας : Η ζωή μας δεν έχει ουρανό…
Εύα : Βλέπεις, εμείς ανήκουμε στον κόσμο τους… Κι όμως δεν τους θέλουμε… Η ύπαρξη τους είναι μια πληγή…
Αντρέας : (αλλαγή ύφους) Δεν το είχα σκεφτεί…
Εύα : Την πληγή ;
Αντρέας : Όχι, όχι…
Εύα : Τι δεν είχες σκεφτεί ;
Αντρέας : Τις πένες του Χρήστου…
Εύα : Τα σπασμένα φτερά…
Αντρέας : Έγραφε με τα ίδια του τα φτερά… (Σιωπή)
(Η Εύα τον αγκαλιάζει τρυφερά. Κλαίει…) (Medium close shot)
Εύα : Σώπα…
Αντρέας : Εσύ, δεν ήθελες φτερά ;
Εύα : Δεν ήξερα πόσο βαριά είναι… (Χρόνος)
Αντρέας : Ξέρω… (Την αγκαλιάζει)
Εύα : Με τα σπασμένα τους φτερά έβαλαν στα βιβλία τον απαγορευμένο ουρανό.
INSERT : Ο ουρανός παίρνει σιγά σιγά το χρώμα ενός βιβλίου… (Ασπρόμαυρο)