Όλο το σπίτι ήταν ένα Μουσείο όπου οι επισκέπτες μπορούσαν ν’ απολαύσουν τον χώρο του Χρόνου χάρη στα έπιπλα και τη διακόσμηση που θύμιζαν με κάθε λεπτομέρεια, γνήσια ιστορία του παρελθόντος που ήθελε να ζήσει το μέλλον ακόμα κι αν το παρόν το είχε απαγορεύσει. Έτσι άρχισε το ταξίδι από το ίδιο το σαλόνι με τους πίνακες όπου κυριαρχούσαν οι πελάδες των ψαράδων και η λιμνοθάλασσα του Μεσολογγίου. Και θυμηθήκαμε το Σταυροδρόμι του γαλάζιου χάρη στα τραγούδια της Αθανασίας και τη θυσία του Φώτη. Με αυτόν τον τρόπο σιγά σιγά φτάσαμε, αφού περάσαμε από τον κήπο των ηρώων, στη θυσία των τετρακοσίων γυναικόπαιδων που έχασαν τη ζωή τους εξαιτίας των Τούρκων που τους αποκεφάλισαν με τρόπο σαδιστικό μόνο και μόνο για να μειωθούν ακόμα περισσότερο. Αλλά μετά αρχίσαμε την αντίσταση και ο Χρόνος ο πολυκυκλικός άλλαξε χωρίς προειδοποίηση, γιατί υπήρχε ανάγκη για τη συνέχεια της ιστορίας. Πάνω στο τραπέζι τα ασημικά μας υπενθύμισαν ότι τίποτα δεν είναι χαμένο όσο συνεχίζεις τον αγώνα της διεκδίκησης, πέρα από κάθε όριο που έχει βάλει η κοινωνία. Γι’ αυτό ζήσαμε την ανθρωπιά που ξεχειλίζει για να φανεί η ίδια η Ανθρωπότητα χάρη στο έργο του φωτός, που ποτέ δεν σταματά λόγω ανάγκης προστασίας των αθώων από τους Δίκαιους.