Για τους σταλινικούς που δεν έχουν και μεγάλο λεξιλόγιο, κάθε δημοκρατική αντίσταση χαρακτηρίζεται ως φασιστική. Άρα το πρόβλημα δεν είναι να δοθεί κάποια διευκρινιστική απάντηση, αλλά να τεθούν νέα ερωτήματα. Παραδείγματος χάριν, πώς ονομάζεται κάποιος που αρνείται ακόμα και τώρα την ύπαρξη της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου, ενώ έχει αναγνωρισθεί επίσημα από το ελληνικό κράτος το 1994; Πώς ονομάζεται αυτός που αμφισβητεί την ύπαρξη της Γενοκτονίας των Ουκρανών, που έγινε το 1932 και 1933; Πώς αποκαλείται κάποιος που προωθεί ακόμα και τώρα το έργο του Στάλιν, ενώ η ίδια η Ρωσία έχει ξηλώσει κάθε άγαλμα του πρώην πατερούλη; Σε ποια κατηγορία θα βάλουμε κάποιον που νοσταλγεί τη Σοβιετική Ένωση, ενώ την έχει απορρίψει η ίδια η Ρωσία; Πώς να ερμηνεύσουμε το γεγονός ότι υπάρχουν ακόμα υποστηρικτές μιας ιδεολογίας που διέπραξε εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας; Δηλαδή τι άλλο περιμένουν για ν’ αλλάξουν γνώμη; Όλο αυτό το πλαίσιο είναι ξεκάθαρα σταλινικό, αλλά το καλό είναι ότι στην Ελλάδα, οι σταλινικοί δεν έχουν βέβαια την αποτελεσματικότητα της πηγής τους, και παλεύουν με την ανικανότητά τους και την καθυστέρησή τους να μας πείσουν ότι έχουν ανακαλύψει έναν νέο τρόπο αντιμετώπισης των κοινωνικών προβλημάτων και των εθνικών θεμάτων, αλλά μάταια βέβαια, διότι ξέρουμε ιστορία.