Η φυσιολογική αντίληψη των ανθρώπων είναι πολύ περιορισμένη και μπορούν να το αντιληφθούν όταν κάνουν ταξίδια στο εξωτερικό, στις λεγόμενες εξωτικές χώρες. Εκεί βλέπουν ότι υπάρχουν νέα ανθρώπινα τοπία που δεν έχουν καμία σχέση με τα δικά τους δεδομένα. Έτσι η συνειδητοποιημένη ανακάλυψή τους, τους κάνει πιο ανθρώπινους, αφού το βλέμμα τους δεν είναι πια κοινωνικά περιορισμένο διότι βρίσκουν δομές που δεν είναι πια υποδομές και λειτουργούν μεταξύ τους σε μη συγκρίσιμο πλαίσιο. Με άλλα λόγια στην πιο βασική περίπτωση έχουμε να κάνουμε με σύνολα με μερική διάταξη υπερδομών. Αυτά τα ανθρώπινα τοπία είναι προβολές της ίδιας πολλαπλότητας που ανήκει στην ολότητα της Ανθρωπότητας. Δεν πρόκειται λοιπόν για απλές διαφορές αλλά για θεμελιακή ποικιλία που δεν μπορεί να μπει στο καλούπι του μονοδιάστατου. Με αυτήν την έννοια μπορούμε να πούμε ότι αυτά τα νέα ανθρώπινα τοπία που ανοίγουν το βλέμμα μας, είναι ίχνη μιας πιο πολύπλοκης υπερδομής που μας επιτρέπει να εξετάσουμε διαφορετικά αλλά και ολιστικά αυτά τα δεδομένα. Έτσι έχουμε τις περιπτώσεις μιας θεώρησης που δεν είναι μόνο συμβατή με την επιμέρους της αλλά δίνει και περισσότερες γνώσεις για την αντιμετώπιση προβλημάτων διαφορετικής φύσης.