Το σαλόνι ήταν γεμάτο με αντικείμενα του παρελθόντος. Όμως αυτό δεν ήταν περίεργο. Όχι το παράξενο αυτής της διακόσμησης ήταν ότι έπρεπε να ζει εδώ κι αιώνες εκείνος που καθόταν απέναντι από το τζάκι. Ο χώρος έμοιαζε με μουσείο αλλά δεν ήταν κι αυτό μάλλον ήταν το περίεργο…
Ιάκωβος: Επέστρεψε, έτσι δεν είναι;
Άννα: Ναι αλλά πώς το ξέρεις.
Ιάκωβος: Είδα ότι είχε ανάψει το τζάκι.
Άννα: Αφού δεν κάνει…
Ιάκωβος: Κοίτα τις στάχτες…
Άννα: Είδες τις στάχτες και σκέφτηκες το φως.
Ιάκωβος: Τι άλλο;
Άννα: Τη φωτιά.
Ιάκωβος: Ήρθε σου λέω.
Άννα: Αυτός που περιμέναμε.
Ιάκωβος: Έτσι τον περίμενες;
Άννα: Δεν ξέρω. Πρώτη φορά βλέπω…
Ιάκωβος: Μην πεις τη λέξη!
Άννα: Γιατί είναι απαγορευμένη;
Ιάκωβος: Ακριβώς.
Άννα: Και ποιος θα μας ακούσει;
Ιάκωβος: Τα πάντα.
Άννα: Γιατί υπερβάλλεις;
Ιάκωβος: Δες τα αντικείμενα. Τι βλέπεις;
Άννα: Αναμνήσεις…
Ιάκωβος: Μα δεν έχει αναμνήσεις!
Άννα: Τι έχει τότε.
Ιάκωβος: Μνήμες και νοημοσύνες.
Άννα: Τι παράξενος τρόπος περιγραφής!
Ιάκωβος: Είναι όμως σωστός.
Άννα: Εσύ ξέρεις…
Ιάκωβος: Ξέρω ότι δεν ξέρω…
Άννα: Ενώ εκείνος…
Ιάκωβος: Ξέρει ότι ξέρει.
Άννα: Και από την αρχή…
Ιάκωβος: Αυτό είναι το απίστευτο.
Άννα: Και σε μερικές ημέρες ξεπέρασε…
Ιάκωβος: Όλα όσα ξέραμε εδώ και δεκαετίες.
Άννα: Γιατί επέστρεψε;
Ιάκωβος: Δεν ξέρω ακόμα.
Άννα: Και θα το μάθουμε μια μέρα.
Ιάκωβος: Ούτε αυτό το ξέρω.
Άννα: Αυτό κι αν ξεπερνά την φαντασία μου.
Ιάκωβος: Δεν φταίει η φαντασία σου.
Άννα: Μα τότε;
Ιάκωβος: Το αδιανόητο!
Άννα: Κάτι άλλαξε πάλι…
Ιάκωβος: Η θερμοκρασία του κάστρου.