Η κυβέρνηση θέλει δεν θέλει βλέπει ότι ο νέος Μακεδονικός Αγώνας της προκαλεί μια πολιτική καταστροφή. Έτσι από το εθνικό έγκλημα της υπογραφής του Προσυμφώνου των Πρεσπών, η κυβέρνηση οδηγείται σε μια κομματική ήττα η οποία θα είναι τόσο τεράστια που από τώρα υπάρχουν εσωτερικές επαναστάσεις, άλλωστε είναι οι μόνες που ξέρουν να κάνουν τα στελέχη της, επειδή σε αυτήν την περίπτωση χάνουν την καρέκλα τους. Διότι από τώρα καταλαβαίνουν πολλοί βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος ότι λόγω της τεράστιας ήττας δεν θα χαθούν μόνο οι 50 έδρες του bonus λόγω έλλειψης πρωτιάς, αλλά και πολλοί άλλοι που θα χάσουν την εξουσία που είχαν συνηθίσει τόσο καιρό. Γι’ αυτόν τον λόγο άλλωστε βλέπουμε την κρίση πανικού των στελεχών της κυβέρνησης. Έτσι τα κλασικά μαχαιρώματα των πολιτικών οικογενειών εμφανίστηκαν με τον πιο έντονο τρόπο γιατί ο καθένας θέλει να σώσει το τομάρι του, αφού βλέπει ότι η κυβέρνηση δεν σώζεται κι ότι το κόμμα είναι ήδη έτοιμο να θυσιάσει τους περισσότερους για να μην αγγίξει τον σκληρό πυρήνα, πράγμα που σημαίνει ότι έχει τεράστια περιθώρια. Είναι λοιπόν λογικό να πανικοβάλλονται πολλοί και κανένας ειρηνοποιός δεν πρόκειται να τους καθησυχάσει, διότι όλοι ξέρουν πώς λειτουργεί όταν πρέπει να θυσιάσει συνεργάτες.