Μέσα στο Πάρκο του Χρυσού Κεφαλιού
όταν αντίκρισε την ακαταμάχητη ομορφιά
που είχε ανθίσει πάνω στην μαγνόλια
αναρωτήθηκε πώς ο κόσμος
μπορούσε να είναι τόσο άγριος
μεταξύ των ατόμων
ενώ υπήρχαν αυτά τα κομμάτια του Παραδείσου
ανάμεσα μας
και μετά σκέφτηκε
ότι αυτός ήταν ο ρόλος τους
δηλαδή να εισέρχονται
μέσα στο πεδίο μάχης
δίχως να υπολογίζουν το κόστος
διότι ήταν ανάγκη
για της εξέλιξη της Ανθρωπότητας.
Ξανακοίταξε το ανθισμένο λουλούδι
είχε επιστρέψει κι αυτό
με την Άνοιξη
μετά την αντίσταση στον Χειμώνα
έτσι πρόσεξε πόσο έντονο
ήταν το χρώμα του
και του θύμισε
τον Χριστό
που έδωσε κάθε σταγόνα του αίματός του
για τους Λαούς του Παρελθόντος.