Πάνω στο μεγάλο νησί
κάποιος έπαιζε πάνω σ’ ένα παλιό ακορντεόν
ένα άσμα άλλης εποχής
κι άλλης περιοχής
πάνω στον πλανήτη
ένα άλλο νησί
που έζησε τους διωγμούς της βαρβαρότητας
και το βλέμμα του συγκινήθηκε
γιατί ήξερε για τις θυσίες
αυτού του λαού
του νέου κόσμου
που του απαγόρευσαν
να ζήσει ελεύθερα
πλησίασε τον οργανοπαίκτη
και σκέφτηκε
εκείνον τον πατέρα
που είχε χάσει όλη την οικογένειά του
για να ξαναγίνει και πάλι
ένας ορφανός του χειμώνα
αλλά μέσα του ζούσε
ακόμα ένας ήλιος με πέταλα
που είχε επιζήσει
κάτω από την πίεση
της λήθης.