Όταν επέστρεψε στη βιβλιοθήκη
θαύμασε και πάλι εκείνο τον πίνακα του παρελθόντος
είχε μέσα του όλους τους αθώους
που είχαν υποστεί αυτό το έγκλημα κατά της Ανθρωπότητας.
Φαινόταν ως ένα απλό διακοσμητικό αντικείμενο
για κάποιον που δεν γνώριζε τη βιβλιοθήκη.
Δεν ήταν όμως για την ιπποτική μνήμη
που μελετούσε τη σκακιέρα του παρελθόντος,
ήταν ένα στίγμα που δεν είχε ξεχάσει
ήταν ένα σύμβολο για το μέλλον
αφού ήταν μια από τις περιπτώσεις
που θα προστάτευαν
τα Δικαιώματα της Ανθρωπότητας.
Ο καθένας είχε την ικανότητα να θυμάται
αλλά μόνο η Ανθρωπότητα
είχε το Δικαίωμα να μην ξεχνά.
Κι ο πόλεμος δεν ήταν αποδεκτή ιδεολογία.
Ήξερε πια ότι αυτό το κομμάτι της ιστορίας
είχε εισέλθει στη στρατηγική σκακιέρα του μέλλοντος
και θα ήταν μία ακόμα πολιορκία
κατά της λήθης της βαρβαρότητας
διότι οι απόγονοι των επιζώντων
περίμεναν ακόμα
την δικαίωση των αθώων.
Αυτό σημείωσε πάνω στο τετράδιό του και το υπέγραψε.