Μέσα στη βιβλιοθήκη υπήρχαν χιλιάδες βιβλία και το καθένα είχε την ιστορία του επειδή δεν είχαν καεί. Όμως ανάμεσά τους υπήρχε κι ένα κρυφό βιβλίο που είχε ζήσει εκείνη τη φωτιά. Άλλωστε το δερμάτινο εξώφυλλο ήταν μια απόδειξη. Έτσι ο βιβλιοθηκάριος το είχε κρύψει ανάμεσα στο πλήθος για να μην μπορεί ο εχθρός του να το εντοπίσει. Ποιος μπορούσε να φανταστεί ότι η κρυψώνα του ήταν η ίδια η βιβλιοθήκη; Για κάποιον που δεν έβλεπε ακόμα κι αν κοίταζε θα ήταν αόρατο, γιατί είχε πάρει σαν Χαμαιλέοντας το χρώμα των άλλων. Έμοιαζε με όλα, αλλά κανένα δεν του έμοιαζε. Ήταν το μόνο που είχε πάνω του σιδερένια γράμματα όπως το ήθελε η παράδοση των δράκων. Και γι’ αυτό δεν είχε καεί τόσο εύκολα όσο τα άλλα. Τώρα ζούσε επιτέλους ελεύθερο ανάμεσα σε άλλους δίκαιους. Ήταν στη θέση του, αλλά δεν είχε ξεχάσει τους δικούς του. Πολύ γρήγορα κατάλαβε ότι αυτός που διάβαζε τα βιβλία δεν ήταν απλώς ένας βιβλιοθηκάριος, αλλά δεν ήξερε πώς να τον χαρακτηρίσει εκτός από το γεγονός ότι μελετούσε μόνο τα σπάνια βιβλία. Δεν είχε δει ποτέ τέτοιο αναγνώστη. Όλες οι κινήσεις του ήταν πράξεις και αυτός το είχε σώσει από τις φλόγες. Αυτό έλεγε η μνήμη του.