Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μικροί άνθρωποι που περπατούσαν πάνω στο λευκό για ν’ αφήσουν πίσω τους μόνο τα χιονισμένα ίχνη τους. Τουλάχιστον αυτό πίστευαν όσοι δεν ήξεραν τη μυστική τους γραφή. Εκείνοι όμως που είχαν μάθει τον κώδικά τους, έβλεπαν τα μάτια τους πίσω από τα ειδικά του γυαλιά που τους προστάτευαν από την αντανάκλαση του φωτός πάνω στο χιόνι. Από μακριά κανείς δεν καταλάβαινε πώς έτρεχαν τόσο γρήγορα πάνω στο λευκό που δεν είχε μονοπάτια. Δεν ήξεραν το μυστικό τους για τα σκυλιά τους. Γιατί δεν ήξεραν για τις μικρές ψυχές που δεν έκαναν διακρίσεις. Όλοι μαζί έκαναν ένα και μόνο πνεύμα, όπως τους είχε μάθει ο Σαμάνος τους γι’ αυτό το έλκηθρο τους ήταν φανταστικό. Στη γλώσσα τους ήταν οι άνθρωποι γιατί ήταν το πιο απλό! Κι ήξεραν να ζουν μέσα στον πάγο για να τους προστατεύει από το κρύο και τον άνεμο. Όμως το μεγάλο τους μυστικό αφορούσε τις ψυχές και αυτό ήταν το κέντρο της παράδοσής τους. Έτσι οι μικροί άνθρωποι ζούσαν σαν να ήταν μόνο ένας, επειδή ήταν πάντα συνδεδεμένοι όπου και να ήταν ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές. Τάδε έφη ο Σαμάνος.