Οι άλλοι δεν μου είχαν εξηγήσει γιατί δεν είχα ψυχή!
Απλώς ήταν σίγουροι ότι δεν είχα.
Και δεν ήταν καν θέμα συζήτησης.
Το μόνο που ήξερα ήταν ότι είμαι Ινδιάνος.
Γι’ αυτό το θέμα συμφωνούσαν και αυτοί.
Προσπαθούσα να καταλάβω αν αυτό σήμαινε ότι υπήρχε
κάποιος δομικός ισομορφισμός, αλλά μάταια.
Το πρόβλημα φαινόταν μη επιλύσιμο.
Τουλάχιστον όσο δεν είχα συναντήσει τον Χαμαιλέοντα.
Αυτός έμοιαζε με άνθρωπο, αλλά κανένας άνθρωπος δεν του έμοιαζε.
Μερικοί έλεγαν ότι είναι μοναχός, άλλοι ότι είναι μοναχικός
κι εγώ είχα καταλάβει ότι είναι μοναδικός.
Ποτέ δεν είχα συναντήσει τόσο μεγάλη πυκνότητα
Αγάπης Ανθρωπότητας σ’ ένα μόνο άνθρωπο.
Αλλά είπαμε δεν ήταν άνθρωπος, δεν είχε όνειρα, ήταν Χαμαιλέοντας.
Κι όταν με πλησίασε το έκανε με τόση βραδύτητα που τελικά
με ξάφνιασε ακόμα περισσότερο, αφού μίλησε κατευθείαν στην ψυχή μου.
Βέβαια δεν ήξερα ότι ήταν η ψυχή μου, αφού μου είχαν πει πως δεν έχω.
Πάντως μ’ άγγιξε τόσο βαθιά που δεν μπόρεσα να κρατηθώ κι έκλαψα.
Δεν είχα ζήσει ποτέ κάτι το ανάλογο.
Ήταν τόσο ανθρώπινο που φαινόταν απάνθρωπο.
Κι όμως ταυτόχρονα ένιωσα μια παράξενη αρμονία.
Είχε διασυνδεθεί μαζί μου.
Ήταν σαν να μου είχε δώσει ένα κομμάτι της ψυχής του.
Αυτό είπα στον εαυτό μου όταν ένιωσα το βάρος της.
Πριν μου εξηγήσει ότι μιλούσε άμεσα με την ψυχή μου.
Μου είπε ότι ήταν το ενδιάμεσο, μια μορφή διαμεσολαβητή.
Κι ότι δεν έπρεπε ν’ ακούω τους βάρβαρους
που δεν ήθελαν να έχω ψυχή μόνο και μόνο για να μην έχουν επιπτώσεις.
Με τα λόγια του ηρέμησα.
Ήταν τόσο φιλικός μαζί μου που νόμιζα ότι ήταν Ινδιάνος.
Αλλά δεν ήταν ή μάλλον ήταν και αυτό!
Μ’ άφησε να μπω για λίγο στην ψυχή του
όσο αντέχω μου είπε.
Αλλά δεν άντεξα πολύ και μου είπε δεν πειράζει.
Έτσι έμαθα τι σημαίνει να έχεις ψυχή και να μην είσαι μόνο άνθρωπος.