Όταν γυρίσαμε στο χωριό μας δεν ξέραμε τι είχε συμβεί αλλά γρήγορα καταλάβαμε ότι οι βάρβαροι είχαν έρθει να το καταστρέψουν. Είχαν χτυπήσει ακόμα και το λευκό, δεν υπήρχε ίχνος από το ιγκλού μας, τα κομμάτια του ήταν διασκορπισμένα πάνω στον πάγο, μέσα η φωτιά μας, η εστία μας, ο φάρος μας είχε σβήσει. Είχαμε χάσει όλα τα εργαλεία, είχαμε χάσει όλα τα όπλα, είχαμε χάσει την ιστορία μας μόνο και μόνο επειδή η βαρβαρότητα είχε αποφασίσει να μας αφανίσει. Κοιταχτήκαμε στα μάτια μας δεν ξέραμε τι να κάνουμε, δεν ξέραμε τι έπρεπε να κάνουμε κι αν έπρεπε να κάνουμε κάτι. Ξαφνικά αποφασίσαμε να χαράξουμε πάνω στον πάγο μια σπείρα που δεν θα τελείωνε ποτέ. Έτσι ώστε να μάθουν οι άλλοι ότι είχαμε φύγει από το χωριό μας ζωντανοί. Και ξεκινήσαμε τη νέα μας αποστολή για να βρούμε την καινούργια μας ζωή. Όταν φτάσαμε στο νέο σημείο που επιλέξαμε, αμέσως κοιτάξαμε αν πολιορκητικά θα μπορούσε να αντέξει τις επιθέσεις και αφού το επιβεβαιώσαμε αρχίσαμε να χτίζουμε και πάλι το χωριό μας, όμως πριν κάνουμε τις πρώτες κινήσεις, πριν λαξεύσουμε τα πρώτα κομμάτια πάγου ζωγραφίσαμε τα πρώτα μας ίχνη κι έτσι αλλάξαμε ζωή. Όταν τελειώσαμε το χωριό ένας από μας αποφάσισε να επιστρέψει στο παλιό μέρος, έτσι ώστε να συνεχίσει τη σπείρα και να ζωγραφίσει την τετράγωνη και να ξέρουν όλοι ότι είχαμε σωθεί και ότι ακόμα και η βαρβαρότητα δεν μπορούσε να μας σκοτώσει και ότι είχαμε επιστρέψει ακόμα και μετά, γιατί δεν θα ξεχνούσαμε ποτέ αυτό που είχε γίνει εφόσον θα ήταν το στίγμα των δικαίων που ήταν παλιά αθώοι.

Τάδε έφη ο Σαμάνος.