(Ο Αντρέας και η Εύα είναι στο διαμέρισμά τους. Χτυπάει το τηλέφωνο…) (Medium long shot)
(Η Εύα τρέχει ν’απαντήσει…) (Medium shot)
Εύα : Παρακαλώ… (Χρόνος) Εσύ είσαι ; (Χρόνος) (Προς τον Αντρέα) Είναι ο Χρήστος !
Αντρέας : Ο Χρήστος ;
Εύα : Ναι, ναι ! (Χρόνος) (Στο τηλέφωνο) (Medium close shot) Χρήστο, που βρίσκεσαι ; (Σιωπή) Σ’ένα νησί της ανατολής; (Χρόνος) Ποιο νησί ; (Σιωπή)
Αντρέας : Που είναι ;
Εύα : Στη Λήμνο… (Στο τηλέφωνο) Γιατί έφυγες τόσο ξαφνικά ; (Close up) (Σιωπή) Έπρεπε να δεις κάποιον Μα ποιόν ; (Σιωπή) (Στον Αντρέα) Κόπηκε η γραμμή…
Αντρέας : Άσε με να κοιτάξω… (Παίρνει το ακουστικό) Έχεις δίκιο… Κόπηκε… (Medium shot)
Εύα : Δεν το πιστεύω…
Αντρέας : Μα τι σου είπε ;
Εύα : Πρέπει να βοηθήσει κάποιον…
Αντρέας : Δε σου είπε ποιος ήταν ;
Εύα : Δεν πρόφτασε… (Φαίνεται λυπημένη)
Αντρέας : Δεν πειράζει, αγάπη μου .. Τουλάχιστον ξέρουμε που είναι τώρα.
Εύα : Ναι, σίγουρα… (Παραμένει λυπημένη όμως) Δεν ξέρω κανένα εκεί..
Αντρέας : Για το Χρήστο δεν είναι ανάγκη να ξέρει κάποιον για να το βοηθήσει…
Εύα : Μήπως πρέπει να το πούμε στη Λουτσία ; (Close up)
Αντρέας : Σίγουρα θα την πήρε τηλέφωνο… Αλλά για σιγουριά πάρτην ! (Η Εύα παίρνει το ακουστικό)
Εύα : (Στο τηλέφωνο) Η Εύα είναι… (Χρόνος) Σε πήρε ο Χρήστος ; (Στον Αντρέα) Είχε μια κλήση μα είχε μία συνάντηση… (Στο τηλέφωνο) Μας πήρε ο Χρήστος… Είναι στη Λήμνο… Πήγε να βοηθήσει κάποιον… Δεν ξέρουμε τίποτα άλλο… Ναι, ναι, θα τα πούμε από κον τά. (Στον Αντρέα) Την αναστάτωσα…
Αντρέας : Είναι η χαρά… (Χρόνος) Μας λείπει…
Εύα : Εμείς του λείπουμε όμως ;
Αντρέας : Σίγουρα όχι !
Εύα : Γιατί το λες αυτό ;
Αντρέας : Ζούμε στον κόσμο ενός ανθρώπου που θα πεθάνει την Κυριακή…
Εύα : Μέρα που διάλεξες να…
Αντρέας : Δεν τη διάλεξα εγώ… (Χρόνος) Ο Χρήστος μου το είπε…
(Ο Αντρέας και ο Χρήστος σ’ένα παλιό καφενείο της πόλης)
(Ακούγεται το τραγούδι του βοτανικού ο μάγκας.) (Medium long shot) (Flashback)
Αντρέας : Το τραγούδι σου, Χρήστο ! (Ο Χρήστος χαμογελά)
Χρήστος : Το θυμάσαι κι εσύ…
Αντρέας : Πως να το ξεχάσω μ’αυτό που μου είπες εκείνο το βράδυ στην ταβέρνα..
Χρήστος : Μην τα παίρνεις όλα στα σοβαρά…
Αντρέας : Πως να μην το πάρω στα σοβαρά όταν μου λες ότι θα πεθάνεις την ίδια μέρα…
Χρήστος : Τα φτερά κρύβονται πιο εύκολα στα σύννεφα…
Αντρέας : Τι θες να πεις ;
Χρήστος : Ότι έζησα όλες τις άλλες…
Αντρέας : Δε σε καταλαβαίνω, Χρήστο…
Χρήστος : (Χαμογελώντας) Μάλλον γι’αυτό είσαι ακόμα φίλος μου.
Αντρέας : Έλα ρε Χρήστο, πλάκα μου κάνεις ;
Χρήστος : Άκου τον μπαγλαμά, φίλε μου… Κρύβει το παρελθόν μας… (Σιωπή. Μουσική)
Κάθε μπαγλαμάς κλαίει για ένα σχισμένο παλτό…
(Flashback) (Τέλος)
Εύα : Πόσοι χειμώνες πέθαναν πάνω σ’αυτό το παλτό ; Πόσα ερείπια σ’αυτόν τον κόσμο; (Medium shot)
Αντρέας : Ένας Θεός ξέρει.
Εύα : Και πόσα χρόνια κρύβει μέσα του ;
Αντρέας : Όσα ξύλα κρύβει η στάχτη…
Εύα : Όσους αιώνες κρύβει το χώμα…
Αντρέας : Αναρωτιέμαι πότε πήγε ο Χρήστος για πρώτη φορά στη Λήμνο…
Εύα : Με το Χρήστο δεν υπάρχει πρώτη φορά… Είναι πάντα σαν να τα έζησε ήδη…
Αντρέας : Πόσες ζωές σ’ένα μόνο κορμί ;
Εύα : Αλλοι τόσοι θάνατοι, αγάπη μου…
Αντρέας : Έχει μέσα του τις στάχτες του φωτός…
INSERT: Ηλιοβασίλεμα στη Λήμνο…