Μέσω των Δικαιωμάτων των Αυτόχθονων λαών και της Διακήρυξης του 2007 από τα Ηνωμένα Έθνη, έχουμε πρόσβαση σε μία άγνωστη πλευρά της Ανθρωπότητας, διότι σπάνια ασχολούμαστε με τους Αυτόχθονες Λαούς και τα προβλήματα που έχουν να λύσουν σ’ ένα κράτος που έχει γεννηθεί στην περιοχή τους ακόμα και αιώνες μετά την παρουσία τους. Όμως αυτή η παρουσία και η ποικιλία της είναι ενδεικτική της φύσης της Ανθρωπότητας και μάλιστα πολύ περισσότερο από τα κράτη έθνη που βασίζονται πιο πολύ πάνω στην έννοια της κοινωνίας παρά στην ίδια την Ανθρωπότητα. Το πλαίσιο των Αυτόχθονων Λαών είναι λοιπόν πολύτιμο με αυτήν την έννοια, αφού δίνει έμφαση σε μία θεμελιακή διαφορετικότητα που αποτελεί καινοτομία για τον τρόπο σκέψης του Έθνους χωρίς ουσιαστικά κρατικό φορέα. Έτσι βλέπουμε πώς λειτουργεί και η Ανθρωπότητα απελευθερωμένη από αυτό το πεδίο δράσης και ταυτόχρονα πώς καταπιέζεται από τα κράτη που θέλουν να λειτουργήσουν δίχως ποτέ να σεβαστούν αυτό που διαφέρει από την οντότητά τους. Έτσι αντιλαμβανόμαστε καλύτερα και την ίδια την Ανθρωπότητα, πράγμα που αποδεικνύει πόσο πολύτιμη είναι για αυτή η ύπαρξη των Αυτόχθονων Λαών.