Όσο παράδοξο κι αν φαίνεται αποτελεί ακόμα στόχο να μιλήσουμε σε ανοιχτή διάλεξη για τα Δικαιώματα της Ανθρωπότητας στο κτίριο του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών. Διότι παρόλο που υπάρχει η Χάρτα των Ηνωμένων Εθνών από το 1948 και η Διακήρυξη των Δικαιωμάτων των Αυτόχθονων Λαών από το 2007, η ίδια η έννοια της Ανθρωπότητας παραμένει περίπλοκη για τους θεσμούς. Επειδή είναι μια μοναδική συλλογικότητα και μια διαχρονική υπερδομή, τα Δικαιώματά της φαίνονται πιο αφαιρετικά, όχι μόνο σε πρακτική εφαρμογή αλλά και διανοητικά. Έτσι το όραμα μιας διάλεξης εντός των Ηνωμένων Εθνών παραμένει δύσκολο, διότι χρειάζεται μία προετοιμασία ακόμα και σε θέματα οργάνωσης, διότι πολύ απλά είναι πολλοί αυτοί που θεωρούν ότι τα Δικαιώματα του Ανθρώπου με την έννοια των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων επαρκούν μόνο που δεν δίνουν πρόσβαση στην Ανθρωπότητα και ο λόγος είναι απλός: επικεντρώνονται στις ψηφίδες και όχι στο ψηφιδωτό. Η έννοια του Δικαιώματος της Ανθρωπότητας γενικεύει την αντιμετώπιση του Lemkin για το θέμα της γενοκτονίας που οδήγησε στη Χάρτα των Ηνωμένων Εθνών, αλλά ταυτόχρονα ανοίγει κι ένα νέο πεδίο δράσης για πρακτικές εφαρμογές του όλου πλαισίου των Δικαιωμάτων της Ανθρωπότητας.