Πριν δώσουμε τη διπλωματική μάχη της Καρπασίας, πρέπει να εκτιμήσουμε σοβαρά όλες τις επιπτώσεις της. Ξέρουμε ότι η τακτική της τουρκοκυπριακής πλευράς παραμένει αδιάλλακτη όσον αφορά στο θέμα της διοίκησης. Ξέρουμε ότι το προσφυγικό μας κίνημα λειτουργεί περίπου αντανακλαστικά μόλις υπάρχει ένα συγκεκριμένο πρόβλημα με τους εγκλωβισμένους. Και για τα δύο αυτός είναι ο ρόλος τους εφόσον αντλούν την ουσία τους από αυτόν τον προβληματισμό. Όμως αν κοιτάξουμε το πρόβλημα πιο γενικά βλέπουμε ότι αντιπροσωπεύει μια μάχη – όντως σημαντική – σ’ έναν πόλεμο που διαρκεί εδώ και δεκαετίες. Σ’ αυτό το γενικότερο πλαίσιο, ποια πρέπει να είναι η στάση μας και η θέση μας;
Αν ο μοναδικός μας στόχος είναι όντως η Καρπασία, τότε είναι πολύ εύκολο να τον πετύχουμε δίνοντας ως αντάλλαγμα άλλες περιοχές των κατεχόμενων ή μη. Αν ο στόχος είναι η καθολική απόρριψη του σχεδίου, μια ειδική πίεση πάνω στο θέμα της ελληνοκυπριακής διοίκησης είναι ωφέλιμη μα και επικίνδυνη διότι η τουρκοκυπριακή πλευρά μπορεί να έχει μια ανάλογη στάση. Αν όμως η στρατηγική μας έχει ως σκοπό την επίτευξη μιας δίκαιης λύσης του Κυπριακού σ’ ένα ευρωπαϊκό πλαίσιο, τότε πρέπει να σκεφτούμε δύο φορές κάθε μας κίνηση.
Όπως το βλέπουμε ήδη, αν και το χρονοδιάγραμμα είναι πολύ πιεστικό, σιγά-σιγά όλες οι πλευρές των διαπραγματευτικών ομάδων συμφωνούν ότι τα περιθώρια εξεύρεσης μιας λύσης είναι ελάχιστα. Και λογικά θα περάσουμε στην περίοδο των παρατάσεων. Όμως ο στόχος μας δεν είναι ένα αποτέλεσμα, μα ένα καλό και λειτουργικό αποτέλεσμα. Κι η ιστορία της Κύπρου μάς δίδαξε πόσο προσεχτικοί πρέπει να είμαστε σ’ αυτόν τον τομέα: αποφάσεις του παρελθόντος έχουν δυσκολέψει πάμπολλες φορές το μέλλον μας. Κάθε τωρινή μας κίνηση θα μπορέσει να χρησιμοποιηθεί εναντίον μας όχι μόνο τους επόμενους μήνες αλλά και τα επόμενα χρόνια.
Πρέπει, λοιπόν, να θεωρήσουμε αυτό το περίπλοκο και πολύπλευρο σχέδιο σαν μια ολική οντότητα έτσι ώστε η στρατηγική μας να φέρει τα μόνα θετικά αποτελέσματα που μπορεί να φέρει κι όχι να προσπαθούμε άσκοπα να πετύχουμε κάτι το οποίο θα πληρώσουμε ακριβά εκ των υστέρων. Οι προσπάθειες της Κύπρου πρέπει να είναι συντονισμένες με την καινούργια στρατηγική της Ελλάδας. Κι αν πολλοί δυσκολεύονται να καταλάβουν πού το πάει η Ελλάδα όσον αφορά στην τακτική της με την Τουρκία στο Ευρωπαϊκό πλαίσιο, πρέπει επιτέλους να γνωρίσουν το χαρακτηριστικότερο στοιχείο μιας εύστοχης στρατηγικής, δηλαδή ότι παραμένει αόρατη έως την επίτευξη του αναζητούμενου στόχου.
Οι πολυκλαδικές μας σχέσεις με τους ξένους αξιωματούχους, με την Τουρκία κι όλα αυτά σ’ ένα ευρωπαϊκό πλαίσιο που μετατρέπεται σιγά-σιγά ως μια πολυτοπική οντότητα με συγκεκριμένους στόχους, δεν μας επιτρέπουν μια απόλυτη ελευθερία όσον αφορά στους ελιγμούς μας. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι έχουμε δεσμευτεί στρατηγικά. Αντιθέτως, η στρατηγική ως σκέψη σε πεδίο μάχης λειτουργεί ακόμα πιο αποτελεσματικά υπό πιέσεις διότι είναι η μόνη ικανή να τις αντιμετωπίσει και να τις χειριστεί θετικά. Ο συντονισμός των κινήσεών μας πρέπει να είναι ο μοναδικός μας στόχος προς το παρόν για να ενεργοποιηθούμε την κατάλληλη στιγμή.