Η καινούργια αναγνώριση της γενοκτονίας των Αρμενίων από τη Βουλή της Πορτογαλίας είναι η ευκαιρία να σκεφτούμε ακόμα πιο συνολικά τις αναγνωρίσεις των γενοκτονιών και το έργο της Ανθρωπότητας. Κάθε αναγνώριση γενοκτονίας, όπου και να είναι αυτή, είναι μια νίκη της Ανθρωπότητας κατά της βαρβαρότητας που προσπαθεί με κάθε τρόπο να αφανίσει τα εγκλήματά της. Κάθε αναγνώριση είναι μία ενίσχυση για την έννοια της γενοκτονίας που επινόησε ο Raphael Lemkin και εντάχθηκε στη Χάρτα των Ηνωμένων Εθνών το 1948. Οι γενοκτονίες ανήκουν στα εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας και κανείς δεν μπορεί να παλεύει από μόνος του για τις αναγνωρίσεις τους, έτσι ο συλλογικός αγώνας είναι απαραίτητος τόσο χωρικά όσο και χρονικά. Η απόδειξη για το τελευταίο είναι οι ίδιες οι αιωνόβιες γενοκτονίες αφού μετά από εκατό χρόνια όταν δεν υπάρχουν καν οι επιζώντες , οι άνθρωποι συνεχίζουν να παλεύουν για την αναγνώρισή τους. Είμαστε λοιπόν υποχρεωμένοι για να εκτελέσουμε την αποστολή μας να ενωθούμε για να επιτευχθεί ένας στρατηγικός και υπερανθρώπινος στόχος κι έτσι συνειδητοποιούμε ότι αγωνιζόμαστε για το έργο της Ανθρωπότητας και τότε μπορούμε να επινοήσουμε όλοι μαζί ακόμα και τα Δικαιώματά της που γενικεύουν την έννοια της αναγνώρισης της γενοκτονίας, αλλά και τα Δικαιώματα των Αυτόχθονων Λαών που έχουν αναγνωριστεί από τα Ηνωμένα Έθνη το 2007. Έτσι η αναγνώριση των γενοκτονιών δεν είναι μόνο το πρώτο στάδιο της διαδικασίας διόρθωσης αλλά και η αρχή του αγώνα για τα Δικαιώματα της Ανθρωπότητας που αποτελούν έργα της.