Για να εξετάσουμε τη βαθύτητα του κόμβου, χρειαζόμαστε πρώτα την πορεία του σύμπαντος σε αυτόν τον χωροχρόνο για να μπορέσουμε στη συνέχεια να δούμε το γεγονός. Το συμβάν είναι στοιχείο της καταγραφής. Το γεγονός είναι στοιχείο της ιστορίας. Η στιγμή αν λειτουργεί ως σημείο αποτελεί το ελάχιστο. Σε μια συνάρτηση το σημείο έχει μόνο τη μνήμη της θέσης αλλά για την κατεύθυνση χρειάζεται και τη μνήμη της γειτονιάς για να υπάρξει η παράγωγος. Με άλλα λόγια το σημείο δεν επαρκεί για τη γνώση της κατεύθυνσης και ακόμα λιγότερο για την καμπυλότητα. Αποτελεί μια ιδιομορφία χωρίς γειτονιά. Για να υπάρξει περισσότερη μνήμη χρειαζόμαστε περισσότερους συντελεστές ή ακόμα και τη γεννήτορα συνάρτηση που θα εμπεριέχει όλα τα απαιτούμενα στοιχεία. Αν όμως πρόκειται για ένα κόμβο τότε δεν υπάρχει εκφυλισμός στο κέντρο του και οι πληροφορίες του παρελθόντος διατηρούνται στο μέλλον. Με αυτήν την έννοια δεν εκφυλίζεται η μνήμη και γίνεται κατανοητή και η έννοια του γεγονότος που ανήκει στην ιστορία. Έτσι ο κόμβος έχει στην ουσία βαθύτητα που δεν έχει το σημείο ούτε η στιγμή. Με αυτή την ερμηνεία ο κόμβος γίνεται θεμελιακός για την ιστορία λόγω οντολογίας και αποτελεί στόχο για τη στρατηγική λόγω τελεολογίας. Έτσι η βαθύτητα του κόμβου είναι θεμέλιο για την ιστορία που δεν είναι απλώς καταγραφή.