Έχουμε συνηθίσει να εξετάζουμε τη γραμματική και το λεξιλόγιο στο πλαίσιο της φιλολογίας και πιο σπάνια της γλωσσολογίας, αλλά πιο βαθιά υπάρχει σχέση και με τον ίδιο τον εγκέφαλο. Βέβαια ο Chomsky, ο Pierce και ο Eco μελέτησαν βαθύτερες δομές, ερμηνεύοντας τις ως υποδομές. Όμως βλέπουμε ότι το πρόβλημα της εκμάθησης είναι θεμελιακά διαφορετικό για τους ανθρώπους όταν πρόκειται για μητρική γλώσσα ή όχι. Βλέπουμε επίσης τι γίνεται όταν μαθαίνουμε αργά τη δεύτερη γλώσσα. Για τη μητρική γλώσσα, οι μελέτες δείχνουν ότι το βέλτιστο στη γραμματική επιτυγχάνεται μετά τα 20 και σταθεροποιείται έως τα 30. Ενώ για το λεξιλόγιο το βέλτιστο αγγίζεται στα 60, πράγμα που σημαίνει ότι η αποθήκευση νέων όρων συνεχίζεται λόγω άμεσης χρήσης. Δείχνει επίσης ότι η πολυκυκλικότητα της γραμματικής δεν απαιτεί περισσότερες ικανότητες από τη διαχείριση ενός πλούσιου λεξιλογίου. Και αυτά είναι τα κλασικά και στατιστικά δεδομένα όπου το νοητικό επίπεδο είναι το κλασικό δηλαδή του μέσου όρου. Αν όμως εξετάσουμε όλα αυτά τα δεδομένα μέσω νευροεπιστημών αλλά με υψηλότερους δείκτες νοημοσύνης, βλέπουμε ότι υπάρχει μια μετακίνηση στην βέλτιστη τιμή. Επίσης όσο πιο πολλές γλώσσες κατέχουμε, τόσο η καινούργια διαφέρει από τη δεύτερη που δεν είναι μητρική. Τέλος αυτά τα δεδομένα αφορούν μόνο τις φυσικές γλώσσες και όχι τις τεχνητές.