Όταν διαβάζουμε ιστορικά βιβλία ή ακόμα και λογοτεχνικά που αναφέρονται στη σοβιετική περίοδο της Ρωσίας, δυσκολευόμαστε να πιστέψουμε πώς λειτουργούσε το σύστημα και με αυτόν το βάρβαρο τρόπο. Για κάποιον μη ειδικό ή απλώς για κάποιο που δεν έχει ζήσει αυτά τα βιώματα, όλα αυτά φαίνονται είτε απίστευτα είτε υπερβολικά. Σε κάθε περίπτωση υπάρχει μία ανάγκη επεξήγησης για να γίνει κατανοητή η πραγματικότητα του παρελθόντος. Κατά συνέπεια είναι ελάχιστοι αυτοί που συνειδητοποιούν πόσο εύκολα ένα σύστημα τείνει προς αυτό το σοβιετικό παράδειγμα ακόμα κι αν βρίσκεται σε μία χώρα που δεν έχει ζήσει ποτέ κάτι το ανάλογο. Όμως οι σοβιετικές τεχνικές μπορούν εύκολα να εφαρμοστούν ειδικά πάνω σε ένα λαό που δεν το περιμένει λόγω παράδοσης. Διότι τα μέτρα που εγκρίνονται λειτουργούν με έναν ύπουλο τρόπο και πάνε στη συνέχεια εκθετικά όσον αφορά στον ρυθμό της αλλαγής. Έτσι στην αρχή φαίνονται φυσιολογικά αλλά γρήγορα το φυσιολογικό χάνει τις αρχές του, διότι το σύστημα δεν είναι αξιοκρατικό. Και αυτό γίνεται έως την αλλαγή φάσης όταν τότε ο καθένας αντιλαμβάνεται ότι ζει υπό τον ζυγό της βαρβαρότητας αλλά είναι πια αργά για την αντίσταση, διότι όλα έχουν εκφυλιστεί πια.