Έχει ενδιαφέρον ο ρόλος της κόκκινης βαρβαρότητας και με τους δωσίλογους και συνεργάτες των Ιταλών και των Γερμανών, διότι οι τελευταίοι ανήκουν στη μαύρη βαρβαρότητα εκείνη την εποχή, κατά συνέπεια γεννιέται το εύλογο ερώτημα αυτής της στάσης ενάντια στον Ελληνισμό. Όταν όμως αντιλαμβανόμαστε ότι ο Ελληνισμός είναι από μόνος του ένοχος σύμφωνα με την κόκκινη βαρβαρότητα και πρέπει να καταδικαστεί, καταλαβαίνουμε ότι όποιο θέμα και να προέκυπτε εκείνη την εποχή θα το εκμεταλλευόταν και μάλιστα σε πλαίσιο διμερούς συνεργασίας ακόμα και μυστικής. Το μίσος κατά του Ελληνισμού ήταν τόσο μεγάλο που η επίσημη εφημερίδα επαναλάμβανε τις κατηγορίες του Χότζα λες και ήταν πηγή αλήθειας. Ήταν απλώς το αποτέλεσμα μίας μυστικής συνεργασίας από τις δύο πλευρές των συνόρων, ατόμων που υπηρετούσαν την ίδια ιδεολογία με την ίδια ιδεοληψία. Αυτός ο φανατισμός ήταν ιδιαίτερα εμφανής εκείνη την περίοδο αλλά δεν έχει αξιολογηθεί στο μέγεθός του και στη διάρκειά του, ενώ θα ήταν καλό για να καταλάβουμε πραγματικά πόσο εξωτερική ήταν αυτή η εσωτερική διαμάχη. Διότι ήταν και πάλι μία μάχη της κόκκινης βαρβαρότητας ενάντια του Ελληνισμού.