Όταν ένας λαός απελευθερώνεται από ένα σύστημα επειδή αυτό κατέρρευσε από μόνο του, δεν έχει την ίδια χαρά από όταν παλεύει εναντίον και το νικά. Επίσης όταν πέφτει μόνο του, ο λαός που το έχει υποστεί πάντα αναρωτιέται αν πραγματικά τέλειωσε, και οι επιζώντες έχουν το σύνδρομο της επιβίωσης. Είναι λοιπόν δύσκολο να αξιοποιήσει αυτό το γεγονός και να αρχίσει μια συνειδητοποιημένη απελευθέρωση έτσι ώστε να δει τι σημαίνει στην πραγματικότητα η έννοια της ελευθερίας. Για να είναι έτοιμος ο λαός πρέπει να έχουμε περάσει στη μεθεπόμενη γενιά διότι η πρώτη δεν θέλει να μιλήσει, η δεύτερη δεν ξέρει τι να ρωτήσει, ενώ η τρίτη μαθαίνει. Τότε αν δεν σπαταλήσει χρόνο με την προσπάθεια της άμεσης αναγνώρισης από τον γενοκτόνο, και συγκεντρωθούν σε ένα δίκτυο κρατών όπου υπάρχει διασπορά που έχει γίνει ομογένεια και που παλεύει για το δίκαιο του Έθνους όπου κι αν είναι. Έτσι μετά το πρώτο γεωπολιτικό χτύπημα της γενοκτονίας, υπάρχει η διαδικασία της διόρθωσης που αναλαμβάνει τη σταδιακή απελευθέρωση της ιστορίας που θα ετοιμάσει το παρόν και προετοιμάσει το μέλλον. Έτσι πρέπει να δεις το ουκρανικό ζήτημα.