Η αυτονομία θεωρείται εδώ και πολύ καιρό μόνο ως ένα διπλωματικό εργαλείο δημιουργημένο με σκοπό να απαντά στις κριτικές μιας άκαμπτης και δογματικής θέσης σχετικά με την έννοια της αυτοδιάθεσης των λαών. Από τότε έχει τονιστεί ότι αυτή η διατύπωση δεν οδηγεί απαραίτητα σε αυτή της ανεξαρτησίας. Από την πλευρά της στρατηγικής της ανάπτυξης, ήταν απαραίτητο να δούμε στην αυτονομία, μια τακτική στην υπηρεσία ενός εθνικού σκοπού με την έννοια όπου ήταν ικανή να δημιουργήσει γεγονότα πάνω στα οποία είναι δυνατόν να αναπτυχθεί ένα επιχείρημα το οποίο καταρρίπτει πολλούς ψευδείς ισχυρισμούς. Έτσι η αποτελεσματική και αποδοτική αυτονομία είναι ικανή να καταπολεμήσει την παραπληροφόρηση που προσπαθεί να πει ότι τα Ανθρώπινα Δικαιώματα παραβιάζονται και ότι οι φυσικές πηγές αξιοποιούνται. Γιατί δεν αρκεί να λέμε ότι δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο, πρέπει επίσης να το δείχνουμε, διαφορετικά μπαίνουμε σε μία συζήτηση που έχει αποδειχθεί ότι δεν έχει νόημα την οποία τροφοδοτεί η προπαγάνδα. Αντιθέτως πρέπει να συνεχιστεί η ανάπτυξη δείχνοντας ότι γίνεται προς όφελος του πλυθησμού χάρη μεταξύ άλλων στην αξιοποίηση των φυσικών πηγών. Η αυτονομία μέσα σε αυτό το πλαίσιο μετατρέπει ένα εποικοδομητικό στοιχείο σε ένα επίπεδο τακτικής μιας θετικής στρατηγικής που δεν προσπαθεί να αμυνθεί και να απαντήσει στις επιθέσεις εφόσον αυτή αποτελεί έναν αποτελεσματικό τρόπο να αλλάξει η κατάσταση στις Επαρχίες του Νότου στην υπηρεσία του λαού και με σεβασμό στο περιβάλλον.