Τώρα που είμαστε επιτέλους ελεύθεροι να εκφραστούμε ενάντια στα βάρβαρα καθεστώτα δίχως να σκεφτόμαστε την κομματική και ιδεολογική λογοκρισία, ήρθε η ώρα να μιλήσουμε ανοιχτά για τις απαράδεκτες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη Βόρεια Κορέα, στην Κούβα και προσφάτως στη Βενεζουέλα. Πρέπει όμως σε αυτήν την περίοδο που ζούμε, δηλαδή εκατό χρόνια μετά τη γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου, τώρα που η γενοκτονία μας έγινε αιωνόβια, να μιλήσουμε και για τα γκουλάγκ της Σοβιετικής Ένωσης. Διότι ο Raphael Lemkin ήθελε να τα ενσωματώσει μέσα στα χαρακτηριστικά της έννοιας της γενοκτονίας που έγινε αποδεχτή στον Οργανισμό των Ηνωμένων Εθνών το 1948. Δηλαδή μετά από τόσες δεκαετίες ακόμα μιλούμε για τα γκουλάγκ μ’ ένα τρόπο που δεν τα χαρακτηρίζει ως εργαλείο γενοκτονίας. Μάλιστα για αυτόν τον λόγο η Βόρεια Κορέα έχει κάνει τα ανάλογα που λειτουργούν ακόμα και τώρα, επειδή αυτός ο απάνθρωπος θεσμός δεν έχει καταδικαστεί με τον πιο επίσημο τρόπο ως γενοκτονία όπως θα έπρεπε. Έχει λοιπόν τεράστια σημασία για να συνεχίσουμε το έργο του Raphael Lemkin να το συμπληρώσουμε χωρίς να περιμένουμε άλλες γενοκτονίες του ίδιου τύπου για να πάρουμε επιτέλους θέση ως Ηνωμένα Έθνη.