Είμαστε στο Πάρκο του Waiblingen, καθόμαστε πάνω σε, ουσιαστικά, ένα ηλιακό ρολόι, που μας επιτρέπει να δούμε την ώρα και την ημέρα, ανάλογα με τις εποχές, αλλά εδώ βέβαια χωρίς σκιά είναι πιο δύσκολo. Έχει ενδιαφέρον όπως το λέει και ο Δημήτρης το λέει και νησάκι, για λόγους ευνόητους, εφόσον είναι περιτριγυρισμένο. Άρα είναι καλό να σκεφτόμαστε όταν είμαστε σ’ ένα νησί ότι υπάρχουν και οι άλλοι. Άρα ζώνη επαφής είναι με το ποτάμι, ποιος είναι από την άλλη πλευρά, γιατί είμαστε στο κέντρο, αν είμαστε στο κέντρο ή στο περιθώριο. Και αυτό που σκεφτόμαστε τώρα είναι ότι πολλοί λαοί νομίζουν ότι είναι στο κέντρο, ενώ είναι στο περιθώριο κι άλλοι που νομίζουν ότι είναι στο περιθώριο, είναι στο κέντρο, αλλά δεν το ξέρουν. Εδώ μας δίνει μια άλλη απεικόνιση και περάσαμε προηγουμένως από ένα συνδυασμό χρονικό σαν χρονοστρατηγικό που είχαμε και τον μεσαίωνα και τις επόμενες εποχές μέχρι τα τωρινά δεδομένα. Βλέπουμε, ας πούμε, ότι εδώ στη Γερμανία θα το σεβαστούν, θα το συνδυάσουν, θα υπάρχει και μοντέρνο κτίσμα, αλλά θα σεβαστεί το παλαιότερο και το παλιότερο θα αναδειχθεί ως κειμήλιο μνήμης και όχι απλώς ως διακόσμηση. Και το χαιρόμαστε γιατί ουσιαστικά με τα στρώματα τα χρονικά θυμίζουν την Ανθρωπότητα που λειτουργεί μ’ αυτόν τον τρόπο, έχουμε το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον που συνδυάζονται χάρη στη γέφυρα που βλέπουμε και τώρα. Πάντοτε είναι σημαντικό να ξέρουμε από ποια πλευρά της γέφυρας είμαστε, αλλά ξέρουμε ότι η υπέρβαση γίνεται πάντοτε στην κορυφή, η οποία είναι πάνω από το κενό που επιτρέπει στο παρελθόν και στο μέλλον να ενωθούν χωρίς απαραίτητα να σταθούν στο εμπόδιο του παρόντος. Άρα εδώ είναι μια άλλη περιοχή που μας αρέσει και χαρήκαμε που ήρθαμε όλοι μαζί, που μας βλέπετε κανονικά χαρούμενους, αλλά τέλος πάντων καθένας έχει το ύφος του.